SON KÜL
Görünce aklýmý baþýmdan aldýn,
Kalbimi, gönlümü, ruhumu çaldýn.
Bir kara bulutun ardýna daldýn.
Dönmedin bir daha, nerede kaldýn?
Kararmýþ Dünya’ma son ýþýk oldun,
Tepemden týrnaða içime doldun.
Bahçemde gördüðün her þeyi yoldun.
Suyun mu kesildi, sararýp soldun?
Sazýma ses veren en ince teldin,
Sarýlýp yatanda, incecik beldin.
Dört mevsim gözümden süzülen seldin,
Görünmez âlemde, ne yana yeldin?
Bülbüle eþ olup þakýyan dildin,
Butona basmadan çýnlayan zildin!
Seni sevdiðimi nereden bildin?
Adýný alnýmdan ne ara sildin?
Dara düþtüðümde uzanan eldin,
Bilmedim ne yandan çýkýp ta geldin?
Aklýmý fikrimi külliyen çeldin,
Bir paslý hançerle, kalbimi deldin?
Rengârenk perdemde görünen güldün,
Açýp pencereyi kimlere güldün?
Gayrý cam önünde gereksiz tüldün,
Harlý günlerimden kalan son küldün!
Süleyman KARAMAN vega4
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.