Sino destanı
SÝNO DESTANI
Eyyüp peygamber dergâhýnda bir adam!
Eyyübün sabrýnda demlenmiþ,
iri cüssesi, kocaman elleri, yuvarlak küçük gözleriyle...
Yüreðinde aþka yanan közleriyle,
Sevdalýsýna verdiði sözleriyle...
Urfa’dan bu yan...
Yelesi rüzgâra býçký, kara yaðýz bir atýn terkisine attý ’Sitte’yi.
Töre amansýz,
Töre zamansýz,
Alýr kaçan ve kaçýrýlanýn canýný...
Vurdu ’Sino’ daðlara,
Girdi yasaklý baðlara,
Sýðýndý hurþitte berdiden huðlara.
Þeyhanlý peþine adamlar saldý,
Ellerinde sittenin ölüm fermaný,
Ezdi geçti Sino, vermedi amaný.
Kaçýncý daðý, kaçýncý dereyi geçtiler bilmem!
Kaç gündüz, kaç gece yol aldýlar bilmem!
Vardýlar bir ovanýn baþýna.
Tohum saçtýlar topraðýna taþýna,
Çocuklarý oldu boy boy,
Ve davarlarý sürü sürü,
Ve ekin tarlasý, uçtan bir uca üç günde yürü.
Ahh Meydan ke ; þimdiki adýyla meydan-ý akbez...
Yurt edinmiþ sino aða, o kadim topraklarý,
Bir fýrka!
Bir Has tabur sürülmüþ üstüne.
Karacaoðlan þiirleriyle yüklenmiþ göçünü,
Deli halilin delilikleridir onu dara düþüren.
Þimdi olduðu gibi, yalnýz kalmýþ,
Namluda kýzýlbakýr, bir baþýna,
Tek tabanca!
1800 lü yýllarýn sonlarýna doðru, bir akþam vakti, kýzýlca kýyamet bir yaðmur eþliðinde, hadým katýrlar taþýmýþ göçlerini,
Vurmuþlar daðlara,
O daðlar ki çetin,
O daðlar ki amansýz,
O daðlar ki geçit vermez...
Önlerinde sürü sürü davarlar,
Ardlarýnda, ferman elinde has ordular.
Aþýp geçmiþler saðýr taþlarý,
Karababayý,
Batman pýnarýný.
Yamacý yüksek kürtdaðýný mesken tutmuþlar, yeni bir yurt olmuþ ona "Holil" köyü onlarca yýl.
Holil köyü yüksek!
Yüksekten daha yüksektir,
Sino Aða’nýn gururu, ondan da yüksek,
Boyun eðmemiþ Kürt daðýnýn aðalarýna,
Tutulmuþ bir cenge!
Bir cenk ki, yiðitlerin harman diye biçildiði,
Hangi bebe hangi ananýn kucaðýnda bir bir seçildiði,
Altý patlar ile canlara kýyýp geçildiði bir cenk.
Bitsin demiþ Kürt daðýnýn aðalarý,
Bu cenk kýyýmdan geçirdi bizi.
Hachalil de,
Köy meydanýnda,
Barýþ yemeði vermiþler.
Her yiðide birer minder,
Birer keçe sermiþler.
Barýþ olsun diye, Yetmiþ çebiþ kesmiþler.
Kimi der ki barýþ yemeðinde aðu var,
Kimi der ki aðalar, sino’ya pusu kurar,
Kimi der ki sino’nun kuþaðýnda altý patlar.
Oturdular yemek yendi sulh oldu,
Hem tabaka, hem de tütün çok boldu,
Doladý tütünü, kaðýdý ýslatýp yoldu,
Davrandý cepkendeki çakmak cebine,
Dumaný derince doldurdu ciðerine.
Bir kartal uçtu dutlardan yukarý,
Boynunda beyaz benekli sakarý,
Ürktü sino, kabzasýndan tuttu çakarý,
Bir baktý ki bu iþin, hiç kalmamýþ çýkarý.
Koca elleriyle kükredi bir dev!
Namluda parladý kýzýlca alev,
Omuzunu sýyýrdý, ölmedi velev,
Çekti tabancayý gözledi silev.
Altý kalleþ yýðýldý barýþ sofrasýna...
Atladý doruya, elinde kamçý,
Bir elinde tabanca, omzunda sancý,
Arkadan yetiþti iki de yancý,
Yatýrdýlar sino’yu yarasý aðýr,
Sino dedi öldüm, öldüm...sitte’yi çaðýr.
Sitte, etmeyesin sen bana kahýr,
Barýþ diye gittim, pusu kurmuþlar,
Firiði rüzgârla deðil, kötü nefesle savurmuþlar...
Sitte, haným aða oldu belli bir zaman,
Kürt daðýnýn aðalarý vermedi aman.
Topladý göçünü sürdü böget pýnara,
Oturdu, yaslandý o asýrlýk çýnara.
Dilinde beddua, yürekte sino’dan yara.
O günden beri yurt oldu böget,
Yýkýldý Osmanlý, kuruldu Cumhuriyet.
Sýnýr çekilince buldu hürriyet,
Ne Kürt Daðý kaldý, ne de aðalarý.
Yaþadý ASÝ ce bir kaç kýsa yýl,
Böget oldu ona, çekilmez bir yol,
Hem saðýnda kimse yok, hem kanýyor sol.
Sinolarý sorarsan kimse kalmadý.
Arif Sami Ýðde.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.