Mahzun býraktýlar bizi canýmýn içi, Fazla acýklý olmasýn diye çoðul konuþuyor kelimelerim, Fakire, fakir edebiyatý yaptýrmýyorlar, Hemen aðzýna vuruyorlar ellerini, Ne yapalým ki, Hayýflanýyoruz birazcýk, Deðil miydik hepimiz garip birer dilenci: Sevgiden, merhametten, hayallerden yana. Ne yapalým ki, Bir yalan üslubuna tutunup, Kirli aynalarýmýzda sanrýlý kahkahalar mý doðuralým ölü veya diri, Hem o ütülü gömlekler, Tertemiz pantolonlar, Batmaz mýydý bedenlerimize ilmik ilmik, Çiçeði nasýl koklarýz ki, Ucuz tütünle boðulurken ciðerlerimiz, Tiyatroymuþ, sinemaymýþ, tavernaymýþ Pehh! Ýki eski kitabý çevirip çevirip okuyor en âlâmýz, Fakat gönlümüzde koca bir okyanus gösteriþsiz, Nicesini batýrýr, nicesini yaþatýrýz derinimizde.
Harabelerimizde endemik güzellikler inþa ettik, Katýksýz kendi neþelerimizi, Kaprisli gülüþlerimizi, Onlara bile sahip çýktý gelip de birileri, Olsun.
Mahzun býraktýlar bizi canýmýn içi, Uzanýp da koþtuklarýmýzdan bir bir þamar yedik, Suskunlaþtýrdý insanlar bizi, Durgunlaþtýrdý, Anlayacaðýn o ki beton gibi olduk sonunda, Fakat olgunlaþmadýk biliyor musun? Ýnsanlar büyüdüler, Yaptýklarýnýn alkýþlanmasýný bekleyerek için için, Hâlâ çocuktuk, saftýk, Fakat biz unuttuk canýmýn içi. Sosyal Medyada Paylaşın:
Sefa Yıldırım Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.