AH İSTANBUL

Baðlardýn sen kendine o dem sihr-i Ýstanbul.
Paha biçmedi sana Nedim þehr-i Ýstanbul.

Týlsýmýn mý bozuldu, bilmem neden deðiþtin?
Þimdi damlar aðzýndan yýlan zehr-i Ýstanbul.

“Bir taþýna yek pare Acem mülkü fedayken,”
Bir Acem’e açýldý kapýn mührü Ýstanbul.

Tezahürat namýna ölçüyü kaçýrdýn da,
Kanun-i þeriatýn oldun zuhru Ýstanbul.

Ekber olan Allah’la kýyaslarken Acem’i,
Düþünmedin belli ki hiç de ahri Ýstanbul.

Yer gök ayný nidayla inim inim inlerken,
Karalar bürünüp de soldu bahr-i Ýstanbul.

Birçok garibü’l hilkat her yerden çaðlayýnca,
Aðlayýp da saçýný yoldu nehr-i Ýstanbul.

Bu acayip zihniyet soldururken denizi,
Elbette öldürmeli bizi kahr-ý Ýstanbul.

Sosyal Medyada Paylaşın: