Hasret

Doðduðu topraklarýn çatlaklarý
Ellerine mýh gibi iþlemiþ,
Çilesini sýrtlamýþ, semerine yük etmiþ,
Acýlarýný nasýrlarýna gizlemiþ
Ýnsan.
Annem.

De ki bir gün gördüm !

Dört çocuk, bir koca,
Birinin ayaðý çukurda,
Ne hastalýðý biter ne tasa,
Bir lokma ekmek,
Azýcýk çökelek çýkýnýnda,

De ki yoruldum !

Onca yýl nasýl tutundun ?
Alnýnýn teri ve kan revan içinde dökülmüþ týrnaklarýnla.
Eksik, yetinmekle yaþamda kalmak arasýna sýkýþmýþ bir hayata.

De ki bu rahat?

Zemherisi çiçek bahçesi, kýþý bahar,
Gözünün yaþýyla ömür baðýþlayan,
Kadýn !
Annem.

Sabrýnýn zerresinde ariflerin kemali,
Dört mevsim, Anadolum,
Varlýðý cennet bahçesi,

Yokluðu yoksulluðum.
Annem.

Ýçimdeki çocukluðum bu kadar neye hasret duyar ki baþka.

Sosyal Medyada Paylaşın: