Üþüyorum anne, boðazlarým düðümleniyor. Karným da bir ses yalnýzlýðýn senfonisi, kulaklarýmda siren, ayaklarým yalýnayak. Üþüyorum anne Kâbuslarla geçen her gece, Acýyarak bakan gözler, el uzatmayan sefiller. Üþüyorum anne düþler görüyorum her sabah, Cami avlusu iyi geliyor bana, ellerim açýk Semaya doðru, dualarda gizli tüm gizem. Üþüyorum anne, seni arýyorum Bulamadýðým sokaklarda aramalarý tekrarlýyorum. Annelerinin elini tutan çocuklar, sýcak bakýþlar mutlu gülücükler anlýyorum ama yaþayamýyorum. Hýçkýrýklarla aðlayan ben nedenini sormayan kalabalýk vicdan. Ben üzülüyorum anne bir yandan da seviniyorum. Peygamber efendimizin bir bayram sabahý aðlayan bir çocuðun yanýna gidip neden aðlýyorsun sorusuna babam þehit annemde beni istemiyor demiþti ve o güzel cümleler dökülmüþtü o mübareðin dudaklarýndan “Ýster misin, senin baban ben olayým. Annen Aiþe olsun, Fatýma kýz kardeþin, Ali amcan olsun?" Hüzün ile gelen mutluluðu yaþýyorum. Üþüyorum üzülme anne ben kendimi buluyorum. Sosyal Medyada Paylaşın:
Hüseyin Murat Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.