Ellerim ceplerimde, kimsesizliðini gizliyor. Ellerini mesken edinmek dururken. Bedenim sýcaklýðýný kaybediyor, Gözlerinin menzilinden aðýr adýmlarla çýkarken, Sanki güneþten umudunu kesen Neptün gibi. Omuzlarýmýn yükü, adýmlarýmdan da aðýr. Yokluðun tonlarca kuvvetle çöküyor üzerime, Sahi, varlýðýn kaç kilo gelirdi ki tartý üstünde? Zihnimde cevapsýz kalmýþ sorular ve Kumbaramda biriktiridiðim acýlarýn aðýrlýðýyla, Durmadan, usanmadan yürüyorum. Semtin bir sokaðýnýn, bir gün sana çýkacaðý umuduyla, Bir ekmek misali, bu umudu baþýmýn üstünde tutuyorum Sensizliðin fakiri olan bendenizin, baþka neyi var ki? Bilemedim... Sosyal Medyada Paylaşın:
Kuşçubaşı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.