Dilini, ýrkýný dinini bilmediðim ülkelere mahkum oldu çocukluðum. Gecelerin koynunda K/ayýp oldum Anne.
Hâla takýlýyor aceleci adýmlarým kaldýrýmlara; düz yollarda bile tökezliyor ayaklarým. Veya çelme takýyorlar, düþüyorum. Dizlerim yara bere içinde, avuçlarým hep kanýyor gittin gideli. Çok yoruldum. Ne olur, bul beni Anne! Serseri mayýnlar üzerinde kýmýldamadan nöbetlemek gibiydi, hiçbir zaman seni anlatamayýþým. Uçurtmalarý uçak sanýp sana uçma hayalimi kim aldý ellerimden, bilmiyorum.
Hiç gelmeyecek olan babamýn dönüþünü beklemekten usanýp; sandalyelerden araba yaptýðým günleri anlattýlar. Biraz güldüm, çok aðladým. Babasýzlýðým da düðümlenir boðazýma! Ona benzettiðim bütün yabancýlarýn varlýðý, sana da acý vermiþ midir Anne!.. Biliyor musun; dikip gözlerimi tavan’ýn dibine, suretini bilmediðim cismine, onlarca yüz çiziyorum her gece. Duvarlar uzaðýma düþüyor, sen de Babam gibi hiç tutamadýn ellerimden, sen de hep gidiyorsun, Ýþte bu sebepten, ben hep maðlubum Anne..
Hiçe sayýlýþýmý telkin edemedi eylül yangýnlarý. Düþüncelerim yüreðime, kalbim zihnime ayrý oynadý; dilimin kemiðini kýrdým. ’Artýk’ diye bir satýr baþý oluþturdum ’Artýk’ umudumun anahtarýný derin bir kuyuya attým Anne. An oldu, gecenin ýssýzlýðýnda perçinlendi yokluðun, tenha sokaklarda kayboldum. Ýçime b/ata b/ata, ruhuma akýp giden þiirleri susturdum. Dilime yýðýlan devrik cümleleri u/yuttum. Yeri geldi çok aðladým, yeri geldi yýkýldým. Düþtüm, kalktým. Pervasýzdým; yenilmedim. Çünkü, hep ketum idim. Duyarsan Üzülme Anne! Ben, kýzýný Ben beni, ben yavrunu sensizde büyüttüm Anne!..
-Büyüdüm büyümesine; ama hep yetim kaldý çocuk ruhum- Ne olur; Üzülme Anne!..
Kevser Baysal Köln Sosyal Medyada Paylaşın:
Kevser BAYSAL Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.