Zaman tükenip gidiyor Yaþ kýrk dokuz, elli Artýk ihtiyarlýk baþlýyor Yolun sonu belli
Memlekette yaþ ortalamasý altmýþ, altmýþ beþ Gösterecek yok baþka eþ Rahmetli babam altmýþ altýsýný zor buldu Ýnsan gibi yaþayamadan öldü
Yýllar hep karalý yaslý geçti Güneþ üstüme bir gün doðmadý gitti Hep genç kalacaðým sanýrdým Saçlarým aðardý da gitti
Ne çabuk kalbime hüzün, gönül daðýma kara bulutlar çöktü Dünyanýn kahrý bu kadar mý çoktu Yaþadýðýmýz alem sanki büyük bir bahçe Ýçerisinde çiçekler, güler ve zararlý böcekler binlerce Ýnsanlarýn içinde de var böylece
Hep ölüm aklýma gelir karanlýk gecelerde Bizde geçip gideceðiz bir gün sessizce Yaradan dan baþka kimse bilmez; nerede, nasýl ve ne zaman… Kurtuluþun yok ki bu gidiþattan.
Hüseyin YAVUZKAN Sosyal Medyada Paylaşın:
Hüseyin_YAVUZKAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.