Her çocuk gibi , Top koþturamadým.
Bilye yuvarlýyamadým.
Dünyayý, Bir oda ve küçük bir avlu bildim.
Sekiz nüfustu, bir odada.
Gün indilerde;
Avluya bir araba girerdi hep,
Bir çift beyaz öküzün çektiði.
Babamdý gelen, yorgundu yüzü.
Yine bir evlek yer sürebilmiþti, pullukla.
Küçük bir bað yerimiz vardý.
Köyden aralýca;
Kýþtan beri biriken,
Kuru fýþkýlarýn yüklendiði,
Öküz arabasýnýn üstünde,
Baða kadar gitmek, lüksüydü çocukluðumun.!
Yazýn gelmesini hasretle beklerdim,
Çocuk aklýmla.!
Bostanda büyüyen,
Kabaklardan oyup,
Gündoðdu saplarýndan teker yapýp,
Harman yerindeki yolda,
Toz bulutu kaldýrýrcasýna koþtururdum.
Ah... birde köyneðim toz olmasaydý,
Anam gene baðýracak...!
Çoban çökerten dikenleri, ne çoktu yolda.!
Kabaktan yaptýðým tekerimi,
Yolun sonuna kadar koþarak süremezdim.
Yalýn ayaklarý, bu çoban çökertenler,
Ne çok severdi.!
Oturup temizlerken ayaklarýmý,
Kabak tekerime de battýklarýný görürdüm.
Üzülürdüm, çocukça duygularýmla.!
Babam, bir sefer demiþti.
Bazardan laylon kelik alýyým oðluma.!
Akþamlarý ayaðýmýn acýsý dinmezdi.
Sorurdum, babama.
Laylon keliði.
Salý gelsin de derdi.
Hiç gelmezdi, beklediðim salý.
Bayram mýydý, neydi.?
Bir akþam üstü,
Heybeden bir çift laylon kelik çýkardý anam,
Ýple birbirine baðlanmýþ,
Maviydi rengi.
Boynuma astým, sevincimden odanýn içinde,
Gezindim durdum.
Sabah olunca, yastýðýmýn altýndan,
Çýkarýp, Ýplerini kestirdim.
O tozlu yolda, artýk beni kimse tutamazdý.
Hele çoban çökertenler, asla.!
Birde çelik çomak oynamaktý, özlemim.
Arkadaþým Dindar’ýn fýrlattýðý,
Çelik sol gözümün iki parmak aþaðýsýna saplanmýþtý.
Ýz býrakmýþtý, yüzümde.!
Ne zaman aynaya baksam,
Kanala düþüp ölen,
Arkadaþým Dindar’ýn cesedini görürdüm hep,
Çocuksu dünyamda.
Yitik duygularýmýn içinde.!
......................Kardelen26
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.