Tarz-ı Kadim evsafında Arz-ı Halimdir…
ufermant
Tarz-ı Kadim evsafında Arz-ı Halimdir…
Tarz-ý Kadim evsafýnda Arz-ý Halimdir…
Can yoruldu tende çýrpýnmaktan,
Beden taþýmaktan bu caný…
Dün kadar yakýným þimdi ölüme
Çocuktum ama ben daha,
Erik aðaçlarý vardý bahçemde (ne kadar severim bilirsin)
Ey Can eriði,
Ey canýmýn eriði, tutunsam dallarýna yýrtar mýsýn
Son bayramdan kalan pitikare gömleðimi?
Dayým almýþtý bir karne sonrasý
Yürüyerek gidilen Mezarlýkbaþý tenhalarýnda,
Ama çocuktum ben daha
Ve o güzel adam gitmeyecek sanýrdým
Caným boyunca…
Sanayaðý kuyruðuna gittiðinde annem
Leðenler dolusu yaðmur yaðýyordu paspaslarýn üstüne
(eline geçeni paspas yapardý kadýnlar
Hovardalýktan deðil, yokluktan)
Dün kadar yakýným,
Hala saçlarým ýslak
Hala ayaklarýmda beton izleri
Ve hala ruhumda yoksulluðun orospu gülüþleri…
Senatoryum denen bir yerde yatardý babam
Ýyi olacaktý bu kesin,
Ama epilepsi neydi, neden bizim evdeydi
Neden yaðmur dolusu leðenler birden döküldü
Neden baðýrdý annem Raziye teyzeye
Yalvardý gecenin bir yarýsý,
Ve neden o kýrmýzý Anadol
Acý acý baðýrarak koþtu Tepecik SSK’ya,
Neden yenidünyayý kesti amcam
O kocaman adam neden aðladý,
Yýllarýn yorgunu elleriyle yeniden yaptýðý evimizde
Kokusunu býraktý öpmeye kýymadýðý gözlerimizde
Hani baba yarýsýydý
Neden yarým býraktý dünlerimi
Ve neden her gece dolduruyor þimdi düþlerimi…
Dün kadar yakýným þimdi ölüme
Ama hala saklambaç oynayasým var
Azraile inat kuytularda gaz lambasý karanlýðýnda,
Üflesek gün söner, uyusak biter masal
(masal da bilmez ya annem)
Layla balama layla,
Körpe balama layla…
Ýki gözüm evdeyim hala,
Birinde biz
Diðerinde hepimiz
Ve diðerinde bütün sevdiklerimiz…
Can yoruldu ten kafesinde
Ne 1980 kadar uzak þimdi
Ne de þimdi olduðu kadar yakýn
Ne sen varsýn yanýmda
Ne ben nefes gibi canýnda
Ne senden vazgeçerim
Ama ne de ölümden.
Hadi bir türkü çalsýn,
Neþecik söylesin 13 senetle alýnmýþ çift kasetli teybimizde
(þimdilerde afeti devran Zara’dýr onun aslý,
O da bizim gibi kaldýrýmsýz yollarýn nesli)
Herkesler zengin sansýn bizi
Ama kimse bilmesin
Ýçin için birbirimize yandýðýmýzý.
Ama biz çocuktuk daha
Acýlardan çok uzak, hayata o kadar yakýn…
Can yoruldu tende taþýmaktan bu caný
Ten yoruldu çekmekten,
Kallavi…
Neden silindi sevimli yüzler aklýmýzda,
Sepya renginde kuþ sesleri kaldý
Konak’ta çekilmiþ fotoðramýzda,
(yýllar sonra sarý çiçekli daðlardaki resim kadar severim oysa,
Yanyanaydýk o zaman þimdikinden çok fazla)
Yaðmur dolusu leðenlerin etrafýndan býrakýp ellerimizi
Neden boðulduk birkaç damla gözyaþýnda,
Neden kömür diye baðýrdý annem,
Kömür deðilse neydi o karanlýk,
Neden aðladý o koca adam, neden kesti yenidünyayý,
Neden toplandý çeyizler, Kemal’e mi erdi dumaný üstünde hasretler,
Neden sattým kitaplarýmý Gördüren Sinemasý önünde
(Ne hevesle almýþtým eskiciden Allah’ýn Aslaný Ali’yi)
Heves mi bitti ekmek mi
Nefes mi bitti gülmek mi…
Neden sevdim þimdi herkesten fazla
Neden Sevda’lý sözlere boðdum dizelerimi
Neden Deniz’ler dolusu bir aþka serdim yürek sesimi,
Neden can yanarken ten içinde
Neden gitmez sýyrýlýp bedenden,
Neden ne senden vazgeçerim ne ölümden,
Çocuktum ben daha
Belki de bu yüzden…
Can erik
Caným erik,
Neden yýrttýn gömleðimi…
Alpaslan ÖZTÜRK
Mayýs 2013
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.