Benim hiç kalbim bahar görmedi. Birine sevdalanýp dinlenmedi. Çöl ortasýnda kaldý da Bir su vereni olmadý. Kalbim kurudu, Kimse duymadý. Derin vadilerde, Kanyonlarda mahsur da kaldý Ama kimseye eyvallah demedi. Kan kustu kýzýlcýk þerbeti içtim dedi. Çünkü dedim ya Kimse duymadý, Yani þerbet içtim, demek zorunda kaldý. Her þey yoluna girince, Ah bu aptal kalbim Ýlk gördüðünü sevince Bu sefer de suçlandý bencillikle! Neler dendi ona neler... Halbuki o atlattý tek baþýna, Ne badireler... Kibrit kadar çöpü olan bas bas baðýrdý da Kalbim çýt demedi içinde yanarken meþaleler. Tanrýdan dilerim bu kalbimi, Hayýrsýz kimselere sevdirmesin, Bir daha üzülüp kýrýlmasýn Yine dilerim Tanrý’dan, Sevdiðim, sevmediðim ama Beni kýranlarýn da, Kalbi, ömrü Kara kýþa bulansýn. Asla bahar görmesin!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nurdan Kaplan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.