Duyduðunuz bu ses yalnýzlýðýn çýnlamasýdýr. Duygularýn cenazesi, sevginin þehri terk ediþidir. Hayatýn, kendini karanlýk sokaklarda kaybediþidir.
Bu haykýrýþlar, Tanrýnýn haykýrýþlarýdýr ölümünü kabullenemeyen tanrýnýn. Vicdan ölünce Merhamet ölünce Sevgi ölünce Kýsaca üstinsan gelmeyince,insan’a dair her þey anlamýný yitirince. Üstüne üstlük kötü olan her þey doðunca. Öldü tanrý.
Bazen bir kilise de Bazen bir camii de Bazen bir sinagog da Bazen de bir budist tapýnaðýn da Ama en çok benim düþüncelerimde Bazen de silahýný soðukkanlýlýkla ateþleyen insanýn ellerinde öldü tanrý. Ýnsan öldürdü onu. Tüm kötülükleri yapabilmek için iyiliðin bekçisini öldürdü. Kendi tanrýsýný öldürdü. Tüm kötülükler doðsun diye.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Emir KARAMAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.