YOKMUŞ DOĞRUSU
Yüklerken yüreðime ebediyete sürecek elzemi dizginleyemem ruhumu
Ýsteme benden þimdi sönmesini tutkumu
O kadar yoktu ki umudum silüetin kayboldu
Þimdi nasýl dokunacaðým arþa, kuytuya hapsoldum
Mutsuzluluða yelken açarken hiç gocunmayan ben, gün içinde belli belirsiz hicranla yok oluyorum
Soruyorum ne yapmalýyým diye etrafa hiç bir yanýtta bulamýyorum doðruyu
Yokmuþ doðrusu, biliyorum
Derken beynimde sesler yankýlanýr
Deprem etkisinde enkazý yakýn
Ters teper niyetim, mazi hep yarým
Tak eder canýma düþerken yerlere, dedim bir el uzatýn
Nereye kadar susmalýyým, basarken her anýmý bulantý
Ve bu kumarýn son bulmamasý nasýl bir tuzakmýþ
Bir girdap gibi içine çekerken hala yamulmadým
Bungunun boyutu buhraným,
Yýktým bulutlara uzanan duvarlarý, bir an kuþku duymadým
Vuslat zamaný bozarken sessizliðimi maðrur duruþlarýmý hiç bozmadým
Yolun sonunda hiç olsada usanmaz vurgun huzura kavuþacaktýr
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.