Yok

Umut edebilmek
Karanlýða göðüs germek
Baþýný kaldýrým nefes alabilmek
Yýkýmlara acýlara inat varým demek

Yontma taþ devrinden kalma hüznümüzle
Hayata kulaç attýk
Baþlarda insan insanlýðýný unuttu
Arþ delindi
Yeryüzü kana bulandý
Denizler coþtu
Tarumar etti dört bir yaný
Nefesler söndü
Hayatlar yok oldu
Sözde yaþamlar avucumuzda birikti
Sonun sonuna
Ayaðýnda prangalý bir yolcu misali yaþadýk
Yaþattýrdýlar belkide ...

Sürüklendim kum tanesi misali
Güneþ yakarken
Ýnsanlýk ruhumu emiyordu
Sözde bir yaþamýn kurbaný oluyorum

Günlerden bir gün
Umudun yakýp atýldýðý
Mutluluðun demir ökçeler tarafýndan ezildiði
Anlar yaþarken
Kaybetmiþtim her þeyi
Nefes almayý unutmuþ
Yaþam ve ölüm arasýndaki dengesizlikte kayboluyorum


Sosyal Medyada Paylaşın: