ÇANAKKALE SENFONİSİ

ÇANAKKALE SENFONÝSÝ

“Vurulup tertemiz alnýndan, uzanmýþ yatýyor,
Bir hilâl uðruna, yâ Rab, ne güneþler batýyor!”
Mehmet Akif Ersoy

Gelibolu koyunda dört yanda gezerken þer…
Bu bir savaþtan öte, sanki kudurmuþ mahþer
Yüzlerden okunurken, huzursuzluk, þaþkýnlýk…
Sýnýr tanýmýyordu; öfke, nefret, taþkýnlýk…
Türk’ün haremgâhýnda kol geziyordu vahþet
Mazlumun suretinden okunuyordu dehþet
Kartallar sefer etti kargalarýn inine
Dört elle sarýldýlar imanýna, dinine…
Gökler kýyama durdu analarýn âhýndan
Mavi su kýzýllaþtý zalimin günahýndan
Yiðit cengâverlere daðlar ses veriyordu
Hak Teâla, Cenneti önüne seriyordu

Esti bir deli rüzgâr, umut aþkla bilendi
Müminler duasýnda Hakk’tan zafer dilendi
Koca Seyit ‘Hakk’ dedi, Bouvet’i fena vurdu
Þerde birleþenleri uzaklara savurdu
Ölümsüzlük tahtýnda ölümü kuþandýlar
Ýbrahimler misali, Nemrut’a niþandýlar
Göðüslerdeki iman, muhkem kale gibiydi
Gönlü tarûmar eden; fýrtýnaydý, tipiydi
Dualar kurþunlara istikamet verirdi
Ateþ denizlerinde mum olsaydý erirdi
Ölü püskürdü yerler, gökler ölüm indirdi
Yaramýn acýsýný kutlu zafer dindirdi

Yurtsever On Beþliler, koptu Anadolu’dan
Mübarek kanlarýyla felâha erdi vatan
Künyeye kazýdýlar, ölümsüzlük namýný
Nefse azýk ettiler, bu dünyanýn ganýmý
Muþtulanmýþ þehide, analar aðlamasýn
Yiðitlerin ardýndan karalar baðlamasýn
Zaman hayra yorarken o kutlu rüyasýný
Cihan temaþa etti zaferlerin hasýný
Gelibolu koyunda yaþanan kýyametti
Bu toprak bu millete þerefli emanetti
Yurda baðýþlanmayan canlar bedende yüktü(r)
Vefasý nispetinde her þahsiyet büyüktü(r)

Mavisini kaybetti Çanakkale’de sular
Vicdanlarý kanattý þafak vakti pusular
Conkbayýrý’nda savaþ, kolay geçmedi kolay…
Topyekûn þehit oldu Elli Yedinci Alay
Yerle gök arasýný sardý barut kokusu
Çöktü gözbebeðine ebediyet uykusu
Coðrafya vatan oldu Mehmetçiðin canýyla
Tarihe not düþüldü þehitlerin kanýyla
Ayan beyan görüldü Haçlý’nýn iðrenç yüzü
Kahraman Mehmetçikler söyledi en son sözü
Gelibolu koyunda esareti boðduk biz
Keskin býçak sýrtýnda Ýsmailce doðduk biz

Melek yüzlü analar ne evlatlar doðurmuþ
Þahsiyet hamurunu iman ile yoðurmuþ
Baharý göremeden gonca güller soldular
Pervaneler misali, yanarak can buldular
‘Vatan yaþasýn’ diye ölümde yarýþtýk biz
Meyletmedik sonluya, sonsuza karýþtýk biz
Zulüm ateþlerini kanýmýzla söndürdük
Þerefli bir mâziyi uçurumdan döndürdük
Asým’ýn nesli dedik, baþýmýza taç ettik
Mimsiz medenîleri âleme muhtaç ettik
Gökte ayýn on dördü, karanlýklarý boðdu
Gelibolu sýrtýndan bahtýma güneþ doðdu

Nusrat Mayýn Gemisi, zafere kýrdý dümen
Seher vakti sulara, mayýn döþedi hemen
Bir millet þaha kalktý, göklerin yangýnýnda
Zaferin rüyasýný, kýlýç gördü kýnýnda
Çil yavrusu misali, bir bir daðýldý düþman
Ümmetin yetimleri, geldiðine bin piþman
Hayal kurmakla geçti; seneleri, aylarý…
Suya gömdü Mehmetçik, çelikten alaylarý
Zafere olan inanç, büyüdü ayet ayet…
Vatan, yiðitlerini kucakladý nihayet
Asrýn Ebreheleri, Firavun’a özendi
Açtý kan çiçekleri, her yer gülle bezendi

Yedi düvel üþüþtü, ufacýk bir karaya
Acýlar katmerleþti, tuz bastýlar yaraya
Hasta adam dediler, mezarýný kazdýlar…
Neferler yetim yurdun, destanýný yazdýlar
Zalimlerin ininde, yurdumuz bölüþüldü
Mehmetçiðin kanýyla, tarihe not düþüldü
Savurdu külümüzü, yüreklerde kýzgýn har
Karakýþýn ardýndan geldi gül yüzlü bahar
Ölümsüzlüðe giden, yoldu(r) asker ocaðý
Ýlahî sýðýnaktý(r) Peygamberin kucaðý
Ekmeksiz yaþansa da, yaþanmaz hürriyetsiz
Zaferin bedeli var, verilmiyor diyetsiz

M. NÝHAT MALKOÇ

Sosyal Medyada Paylaşın: