ÖYLE ZORDAYIMKİ

Hadi konuþ derim, konuþmaz dilim.
Yoruldu dizlerim, kalkmýyor kolum.
Sýladan uzaðým, baðlandý yolum.
Haykýrsam ne çare, sesim yetmiyor.
Öyle zordayým’ ki, derdim bitmiyor.

Bu dünyanýn ahvali, hali bellidir.
Yanar þu yüreðim, içim korludur.
Þu baðrým darda, gözüm kanlýdýr.
Nefesim tekliyor, gücüm yetmiyor.
Öyle zordayým’ ki, derdim bitmiyor.

Feleðin sillesi, durmadan vurur.
Baðlarým bozuldu, güllerim kurur.
Hasret dirhem, dirhem, ömrümü alýr.
Bedenim yorgun halde, dizler gitmiyor.
Öyle zordayým’ ki, derdim bitmiyor.

Sýlanýn eserken, seher yelleri.
Burcu, burcu kokan, taze gülleri.
Yürek yaralýyor, dostun dilleri.
Çiçek açmaz oldu, bülbül ötmüyor.
Öyle zordayým’ ki, derdim bitmiyor.

Anlatmak istesem, anlamaz kullar.
Yaram içerdedir, ne bilsin eller.
Daðlar geçit vermez, baðlandý yollar.
Gözler yorgun artýk, yaþlar akmýyor.
Öyle zordayým’ ki, derdim bitmiyor.



Muhlis SÜNBÜLCÜ.
Sosyal Medyada Paylaşın: