AYRILIK Yusuf Yýlmaz Niye sustun? Ayrýlýk vakti geldi diye mi yani? Sen de anladýn Yüreðimin burum burum burulduðunu, Kendimi Yoksul çocuklar gibi hissettiðimi… o zaman ben de Çatarým kaþlarýmý kahpe feleðin yüzüne!
Bulutlar, bulutlar… Anýlarýmý hatýrlatmayýn, Dolanýp durmayýn baþýmda! Nefesim daralýyor, Ayaklarým dolaþýyor; Tutsak olmak istemiyorum Rengi siyah olan bu hasrete.
Bu ayrýlýk var ya bu ayrýlýk, Biraz sonra yaðacak yaðmur gibi Önce sana aðlamayý öðretir Sonra bir çizik atar yüzüne.
Ýçimdeki sessiz çýðlýklarý aleve döndürdün. Yaþama sevincimi söndürdün. Canýmdan can aldýn. Ayrýlýk ,ayrýlýk, ah ayrýlýk! Son gidiþini de sakladým Yüreðime gizlice.
Sosyal Medyada Paylaşın:
yusuf yılmaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.