seni ben okumadým, rüzgar okudu
bir yaz gecesi penceremin önünde
çevirip sayfalarýný tek tek
güzel bir aþk romaný gibi...
orta yerinde cildinin
havai mavi, ibriþim bir ayraç gibi durdum
kesildi rüzgârýn sesi soluðu
açtým gözlerimi, geldim kendime yavaþça...
ne sen vardýn ortada
ne güzel ciltli bir roman
düþ deðil gerçek deðil, yalan deðil
baþtan sona masal gibi bir rüyâydý yaþanan...
bir sabah erken
okþayýp tenimi geçerken
seher yeliyle seni düþündükçe arýndým
gülüm diye rüzgârlara sarýndým...
seni ben okumadým rüzgâr okudu
saçlarýna dokunmadým, rüzgâr dokundu
yataðýna uzanýp, ben girmedim koynuna
bir yaz gecesi hasretim sokuldu...
sandýmki pýnarlar süzüldü gözünden
çaðlayýp coþtu dereler
bir papatya açtý, bir kelebek uçtu
bir ceylan geçti mor daðlarýn düzünden...
koþumlarýndan boþandý
saðrýsý dolgun kýsrak
yaz gecelerince gözlerimin içine bakýp
sevda büyütürken koynumda çýrýlçýplak...
Bitti rüzgârýn türküsü
yorgun düþtü deli fiþek tay
bir küheylân uzandý çimlerin üstüne
tenim sýrýlsýklam, gökyüzünde dolunay...
Þaban AKTAÞ
29.06.2004
Yayýnlanmýþtýr, AYKIRISANAT- 2004