BEYAZ BOYALI EV

(Bir Hikaye)

Bahar gelince,
doða canlanýr,
toprak bereketlenir,
çiçekler açar,
sarý-mavi-beyaz,
aðaçlar yeþillenir,
meyveleri renklenir,
elma-dut-kiraz,
kuþlar gösteri yapar,
kibar kibar uçar kelebekler
börtü böcek eþelenir,
yýldýzlar ýþýklarýný yakar,
doðada mutluluk baþlar,
toprak, mis gibi kokar,
ve huzur verir.

Bahçesinde üç aðacý,
elmasý, dutu, kirazý,
ve de arabasý olan,
beyaz boyalý evin,
üstünden geçen kuþlar,
bir ses duydular,
ve çember çizdiler,
ilk kez duyduklarý bu sesi,
ve sahibini görmek için,
öncü gitti gözcü kuþlar,
mavi boyalýydý evin penceresi,
tandýr hemen yan tarafta,
alabalýklar az ileride ki,
soðuk su da.

Kuþlar þaþkýn ve meraklý,
bakýyolar pervaza doluþmuþ,
içeride aðlýyor ufacýk bir insan,
bir bebek aðlýyor yeni doðmuþ.
Bakýyorlar sesin sahibine,
mavi boyalý penceresinden,
evin ikinci meyvesine,
abi yedi yaþýnda,
þaþkýn, kuþlar gibi,
anne aðlýyor, sessiz,
yaðmur bereketi gibi,
baba maðrur, gururlu,
ve mutlu.

Aðlayan bebek, kýz bebek,
kýz bebek demek,
bereket demek.
Baba dedi ki;
’yarabbim,
bu ne güzel bebek,
sanki bir melek.’
Kulaklarýna ezanlar okundu,
bebeðin adý kondu,
adý, Melek oldu,
kolu komþu eve doldu.

Baba kapýya çýktý,
derin derin kokladý havayý,
topraðý,
toprak mis gibi kokuyordu,
ve huzur veriyordu.

Bahçede üç aðaç vardý,
elma, dut, kiraz,
bir de araba,
baba bindi arabaya,
kuþlar uçuþup kaçýþtý,
yetiþtiler arkadaþlarýna,
haber verdiler,
dediler ki;

’o ev de var bir bebek,
sesi çok güzel,
bir dinlemek gerek.’
Kanatlandý bütün kuþlar,
þarkýlar söyleyerek,
uçuþtu börtü böcek,
renk renk kelebekler,
benek benek,
cýrcýr böcekleri ile,
poyraz kuþlarý,
benim sesim daha güzel,
diyerek.

Canlanan doða,
bereket saçýyordu,
üç kiþilik aile,
dört kiþi oldu,
bahçede ki üç aðacýn yanýna,
dikildi bir fidan daha,
sandalyeler ve masa konuldu,
fidanýn karþýsýna,
her bahar olduðu gibi,
akþam yemekleri,
hafta sonu kahvaltýlarý,
burada yenirdi,
misafirler burada aðýrlanýr,
tadýna bakýlýr tatlýlarýn,
tatlý sohbetler edilir,
dere suyundan,
demli çaylar içilirdi,
gölgesinde elmanýn.
Çünkü toprak,
mis gibi kokuyordu,
ve huzur veriyordu,
mavi pencereli,
beyaz boyalý ev,
þafaktan umutluydu.

Bahçede ki üç aðaç gibi,
üç mevsim geçti,
ilkbahar, yaz, sonbahar,
doða kabuðuna çekildi,
toprak kurudu,
çiçekler soldu,
kelebekler de kaybolmuþtu,
yapraklar sarardý, döküldü,
dallar kýrýldý,
üç aðaç kurumaya baþladý,
fidan, erken kurudu,
bir ikindi vakti,
beyaz boyalý evde,
feryat esti,
tüm kuþlar uçuþtu,
baþka topraklara göçtü,
börtü böcek yok oldu,
abi þaþkýn,
eve doldu kolu komþu,
sona ermiþti bebeðin ömrü,
Melek ölmüþtü.

Bahçede üç kuruyan aðaç,
bir kurumuþ fidan,
bir de araba vardý,
araba henüz gelmedi,
zaten kuþlar da gelmemiþti,
gelmeyeceklerdi, ilkbahara kadar,
baba ne yapacaðýný bilemedi,
gök kasvetlendi,
acýsýna ortak oldu bulutlar,
aðlamaktan gözleri kamaþtý,
eve dönerken kaza yaptý,
bir direðe çarptý,
Melek, karþýladý babasýný,
elini öptü, sarýldý,
’babam’ diyerek,
Meleðini öptü babasý, kucakladý,
öpüp koklamaya doyamamýþtý,
’Meleðim’ diyerek,
eve doðru gittiler,
son kez görelim diyerek.

Bahçesinde üç aðacý,
elmasý, dutu, kirazý, olan,
mavi pencereli,
beyaz boyalý evin,
mutluluðu üç mevsim sürdü,
geldiklerinde yanýyordu,
evlerinin lambalarý,
bir daha yanmamak üzere,
yýldýzlar ve ýþýklar söndü.

Toprak, mis gibi kokuyordu,
ve huzurluydu.


ÜMÝT NADÝR ESÝRCÝ
21:02:2015
Sosyal Medyada Paylaşın: