Yine papatya çiçeðinden þans tuttum Seviyor, Sevmiyor... kopardým sonuna deðin yapraklarý bir bir Seviyor Sevmiyor Kaç beyaz yaprak uçuþtu rüzgarda Ve her koparýlýþýnda yapraðýn Feryadýný duydum derinden, derine...
Son beyaz yaprak seviyorda kaldý Sevincim içimde Mutluluðum gözlerimde... Ve ellerimin arasýnda, acýlarla bakýþý papatyanýn Sevinmek miydi, Üzülmek miydi muradým... Anlamadým, anlayamadým..
Son yaprakla kopuyor düþlerimin düðümü Toza topraða karýþýp gidiyor Sevmiyor, seviyor, Seviyor, sevmiyor Kaç papatya yapraðýna baðladým umudumu Kaç papatya yapraðýnda yitirdim bilmem ki...
Çiçekler doðrumu söyler sevgili Çiçekler de aðlar mý sevdasýna ben gibi Ve çiçekler göremeden güneþini, ayýný Sevdasýna goncalanýr mý sevgili
Yine gecenin derinliklerine yolcuyum Yine mavi düþlerin ardýnca koþuyorum Aþkým bir doru at olmuþ önümde Varlýðýmý ayak seslerinde duyuyorum
KÖMEN [
Sosyal Medyada Paylaşın:
KÖMEN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.