SARI KIZ FİNAL

SARIKIZ FÝNAL

Günler geçiyordu... Çoban Ali nin hiç neþesi yoktu.Çaldýðý kaval bile hep dertliydi. Ne koyunlar; ne de karabaþ ne olduðunu anlamýyordu. Daðlarda da sanki baþka bir durgunluk vardý.O güzelim rengarenk çiçekler solmuþ;yerini kuru gazellere býrakmýþtý.
Tabiatta deðiþiyordu. Aðaçlar yapraklarýný döküyor; sarý yapraklar rüzgarýn önünde umutsuzca savruluyordu.
Gül Ali nin bu haline çok üzülüyor; ama bir þey demeden etrafýnda dolanýp "Belki bir gün deðiþir Ali m" diye sabýrla bekliyordu..
Günler, haftalarý; haftalar aylarý kovalarken havada serinliðe dönmüþtü.Çoban Ali yine dere kenarýnda uzunca çaldý kavalýný.Karþýsýnda sarýkýz artýk alýþmýþtý kafese.Doðaya nekadar özlem çekse de çaresizdi.Bir türlü özgür olamýyordu. Durmadan ,yorulana dek çaldý kavalýný
Çoban Ali. Sýrtýný aðaca dayayýp yumdu gözlerini.Dalmýþtý biraz.Rüya mý ; yoksa hayal mi görmüþtü.Ýþte karþýsýnda sarýkýz uzun saçlarýný yýkýyordu derenin sularýnda.Nasýl da güzeldi.Gülümseyerek baktý ...baktý... savurdu saçlarýný.Eli ile "Gel"dedi "Gel" ve birden uzaklaþtý.
Çoban Ali sýçradý. Gözleri ile derenin içinde sarý kýzý aradý. "Nazlýýýý !" diye baðýrdý bilinçsizce.
"Allah ým rüya mý gördüm? Uyudum mu ben? Sanki canlýydý beni çaðýrdý."
Saat erken olsa da topladý sürüyü. "karabaþ gidiyoruz" dedi. Karmakarýþýk duygular içindeydi.
"Beni çaðýrýyor; beni istiyor."

Erken gelmiþti yine ;þaþýrttý anacýðýný.
"Oðul neyin var? Yüzün solmuþ; kireç gibi hasta mýsýn?"
"Yok anam eyiyim ben."
"Naha eyilik bu oðul? Unuttun gülmeyi, konuþmayý habire kitap okuyon.Ne de dýþarý çýkýyon.
Ne olcak böyle senin halýn? De anlat bana nedir seni üzen; bu hala koyan?"
Anacýðýnýn yanaðýný okþayýp sevgiyle öptü. "Anam inan bi þeyim yok. Ben eyiyim; yatacaðým. Biraz uyumak istiyorum."
"Ah oðul biliyon mu? Bu halýn gül kýzý da çok üzüyor. Hani kavliniz vardý? Ne zaman isteyeceðiz kýzý?"
"Biraz zaman anam. Bak elimizde fazla paramýz yok. Nasýl yaparýz niþaný, düðünü? Ev de isterler bizden.Biraz sabýr etmek lazým."
"Eyi deyon da oðul... gözel kýz býrakýrlar mý, bekletirler mi? Heç olmazsa bi söz keseydik deyom"
"Sabýr... anam sabýr deyom. Nasip neyse o olur. Rabbim bana yazdý ise kimse alamaz .Þimdi yatmak istiyom birazýcýk."Diyerek odasýna girip uzandý.Kapadý gözlerini sarýkýzý düþledi durdu." Acaba gördüðü hayal miydi; neydi ...neydi o?"Gönlü öyle yorgundu ki...Ýçi geçti...Yine rüyasýndaydý ; gülümseyerek "Gel...gel..."diyordu.Uzun saçlarý savruluyordu rüzgarýn önünde.Baþýnda güller vardý ;en beyazýndan.

"Gelin mi oldun sarýkýz !"diye baðýrdý. Kendi sesine uyandý.
"Sarýkýz evleniyor mu ki ? Allah ým nedir bu hal?"Artýk rüyalarýndaydý.Her gece "Gel"diyordu.Sarý saçlarýndaki beyaz güllerle.
Gördüðü rüyalardan çok yorulmuþtu. Bir sabah kararlý

"Ana ben Istanbul a gedecem" dedi.
"Hayýrdýr oðul; bu nerden çýktý?"
"Bilmiyom ana. Her gece sarý kýzý görüyorum. Hep beni çaðýrýyor; gel diyor.Artýk uykularým kabus oldu.Getmem gerek ; sen biraz peynir koysana ; götürcen..Biliyon mu o çok severdi senin peynirini. Fazla kalmam ana tez dönerim."
"Eyi de oðul... Gül Kýza ne deyem? Nazlý nýn peþinden gettin deye ne çok üzülecek."
"Bilmem...? Ýstersen heç bi þee deme. Ýþi çýkmýþ de .Nereye gettiðimi söyleme."
Tez hazýrlandý. Koyunlarý baþka birine emanet edip koyuldu yola...
Ýçi bir garipti. Sanki uzadý yollar; bitmeyecek gibi. Yorgun indi Ýstanbul a. Denizin kokusu sardý içini. Bu koca þehrin kalabalýðý, geçirdiði günleri düþledi. Bir yýldan fazla kalmýþtý burada asker ocaðýnýn sayesinde doyasýya yaþamýþtý bu gizemli þehirde.

Elindeki adresle kolay buldu evi.Bahçe içinde çiçeklerle ,güllerle bezeli büyük bir siteydi.
Biraz korku,biraz çekingen kapýdaki isimlere bakýp umutla bastý zile...
"Kim o?"
"Ben Nazlý Hanýmý aradým.Köyden Çoban Ali." Boðazýna bir düðüm oturmuþ; kalbi çýkacak gibi çarpýyordu.
Kapý açýlýnca yürüdü merdivenlerden. Üçüncü kata çýkmýþtý ki açýk kapýda bir bayan vardý.
Ali þaþkýn baktý kadýna...Çok solgundu.Aðlamaktan gözleri kýzarmýþ ; yorgundu bakýþlarý.
"Sen Çoban Ali misin?" diye sordu.
"Evet;Çoban Ali yim."
"Geç oðul; hoþ gelmiþsin.
Biraz sýkýlgan girdi içeri. Elindeki poþeti verdi kadýna." Bizim köyün peyniri "dedi.
Kadýn Ali yi büyük bir salona aldý. Birkaç kiþi daha vardý oturan.Kadýn tanýttý.
" Bu çoban Ali; bizi ziyarete gelmiþ."
Bir bey; iki kadýn kalkýp hoþladýlar.Alicik bir þey anlamýyordu.(Bu insanlar niye bukadar üzgün ve gözleri yaþlýydý ?)
Kadýn "Bu kuþ ta ne oðul?" dedi.
"Onun adý sarýkýz. Nazlý Hanýma getirmiþtim. Çok severdi bülbülleri... Kendisi nerede ki? Onu çok merak ettim.Hep rüyalarýma girdi.Gel diye çaðýrdý beni.Duramadým geldim iþte...Kusura bakmayýn sizi rahatsýz ettim."
"Yok oðul; hiç rahatsýz olmadýk."
Etrafýna bakýndý. Duvarda gördü resmini. Ne güzel duruyordu.Sanki... sanki... canlanýp hoþ geldin diyecekti. Dalýp gitti resme bakarken.Adamýn sesi ile toparladý kendini.
"Sana nasýl teþekkür etsek bilmem? Hakkýný ödeyemeyiz" diyordu.
"Niye ki? Neye teþekkür ediyorsunuz? Ben ne yaptým ?"
"Ben Nazlý nýn babasýyým. Kýzýma öyle güzel günler yaþatmýþsýn ki; anlata anlata bitiremedi.
Bak yaþadýðý güzellikleri anlatan kitap çýkardý."Uzatýp Aliye verdi.(Sarýkýz dý kitabýn adý) Adam aðlýyordu.
Ali elinde tuttuðu kitaba baktý . Ön sayfada Nazlý nýn ; arka kapakta ise Ali nin kaval çalarken resmi vardý.Çok... çok duygulandý.
"Ah! sarý kýz seni tebrik etmek lazým. Kitap yazýyorum demiþtin. Demek çýkardýn."
Merakla baktý bu gözü yaþlý insanlara.

" Nazlý nerde?" diye sordu.
(Nasýl derlerdi; nasýl söylerlerdi? Nazlý yok artýk; Nazlý gitti diye.)Kelimelerin yerini hýçkýrýklar aldý salonun sessizliðinde.
Babasý güçlükle cevap verdi.
"Kaybettik Nazlý mý; bir hafta oldu oðul."
Ev döndü Ali nin etrafýnda; karardý gözleri birden.

" Nasýlll ? "diyebildi. "Neden?
"Kýzým çok hastaydý. Günleri sayýlýydý. Sizin oralara öylesine gitmiþti. Oturup ölümü bekleyemem. Nerde bulursa orada alsýn beni diyordu.Seni tanýmasý çok mutlu etmiþti onu.Ölümü gülerek karþýladý.Son gününde bir kere daha görsem onu dediðinde ise çaðýralým ; niye daha önce söylemedin ? dedim.Yok o nasýl olsa gelir.Beni böyle görmesin.Hep eski halimle düþlesin.Onun Gül ü var babam demiþti.
Ali sanki baþka alemde dinledi konuþulanlarý.Yapýþtý dili damaðýna.
"Evet kaç gündür rüyalarýmda hep gel diyordu bana.Nasýl oldu; hastalýðý neydi?"
"Umutsuzdu oðul. Yoktu çaresi. Rabbim bu kadar yazmýþ onun ömrünü.Ama çok iyi biriydi .Ýnþallah makamý cennettir yavrumun."
"Onun mezarýna götürür müsünüz beni? Görmek istiyorum ."
"Gideriz; hele dinlen biraz."
"Hayýr; orada dinlenirim.Uzak mý?"
"Uzak deðil.Ayrýlmak zordu yakýna gömdük."
Gittikleri kabristanlýk deniz görüyordu. Nazlý nýn mezarý da tepecikte güzel bir yerdeydi.Çok seviyor diye etrafýna güller dikmiþlerdi bile..
"Zamansýz gittin kýzým;ahh kýzým" Gözyaþlarýyla suladý anacýðý babacýðý.
"Demek güllerle; beyaz elbisenle seni gelin sanmýþtým. Oysa kefeninmiþ. " diyerek oturdu mezarýn baþýna, çýkardý kavalýný çaldý dertli dertli.
"Duyarsýn beni; anlarsýn geldiðimi "dedi.
Ne kadar çaldý; ne kadar kaldý baþýnda bilinmez.
"Bak Nazlý; bak sarýkýzým çok sevdiðin bülbülü getirdim sana. Þimdi azad edeceðim; buradan gitmeyecek.Artýk hep senin için þakýyacak."
Günü orada geçirdiler...
"Eve dönelim" dediklerinde.
"Saðolun ; anam merak eder. Fazla kalmayacaðýmý söylemiþtim ona. Size sabýr diliyorum. Çok üzgünüm." Diyerek ayrýldý oradan.
Nasýl periþan; nasýl da çaresizdi. Sevgi miydi, özlem miydi sanki ruyada gibi geri döndü.
Anacýðý onu birden karþýsýnda görünce

"Çabuk geldin oðul" dedi.
Ali nin konuþacak hali yoktu. Bir gün bir gece tutmuþtu göz yaþlarýný. Artýk býrakmak zamanýydý.Sarýldý anasýna; sesinin çýktýðý kadar feryat etti.
Kadýncaðýz þaþýrmýþtý.
"Oðlum ne oldu anlatsana?" diyor;Dinleyen yok ki.Uzun sürdü gözyaþlarý.Biraz kendine gelince söyledi olanlarý.O da çok üzülmüþtü. .
"Zavallý kýz çok ta gençti" diye aðladý.
Köyde Nazlý nýn ölümü çok çabuk duyuldu.Herkes üzülmüþtü."Nasýl olurdu; nasýl ölürdü ?Hayat dolu,neþeli,sevgi dolu biriydi."
Ýþte ölüyordu...Doða bile ölmüþ; kurumuþtu sanki her yer.Kalmamýþtý güzelliði. Ne derenin þen akmasý; ne kavalýn coþkulu çalmasý. Yine çalýyordu kavalýný ama dertliydi sesi.
Gülmeyi unutmuþtu Ali nin yüzü.
Günler geceleri, geceler haftalarý; hatta aylarý kovaladý.Bir sabah davul sesiyle uyandý Ali.
Gülümsedi "Düðün baþladý" dedi.
Gül evleniyordu. Ali den umudunu kesmiþ; ana babasýnýn zoruyla baþka köye gelin gidiyordu. Ali düþündü "Seviyor muydu Gül ü? Yooo... yoo...Gül mutlu olsun da o yeterdi."
Kapýnýn çalýnmasý ile çýktý dýþarý.Anacýðý açmýþtý.Gelen Gül dü.
Ali þaþkýndý "Hayýrdýr ne iþin var burada?"
"Ali" dedi gözleri yaþlý."Heç mi sevmedin beni?Bak ellere yar ediyon."
"Gülüm sevdim,;seni çok sevdim. Ama kardeþim gibiymiþ sevgim.Ben seni mutlu edemem.Gönlüm öyle dolu ki..."
"Ölen biri için mi?"
"Yok Gül; o ölmedi. Benim içimde yaþýyor .Sende unut beni.Neolur gülsün yüzün.Bak o çocuk çok iyi biri;sende sev onu;mutlu olacaðýna inanýyorum."
"Evet Ali sevebilir miyim bilmem? Nasýl mutlu olurum ?Benim de gönlüm seninle dolu iken."
"Gül yapma böyle. Seni tanýyorum. Çok iyi bir kýzsýn. Sev; sevilirsin. Haydi Gül üm git güle güle ve yuvanda mutlu ol olurmu?"
"Ya sen Ali; sen ne yapacaksýn? Ömrün böylemi geçecek? Bekle demedin.Bir umut vermedin ki...beklerdim seni ."
"Niye? Ne için bekleyeceksin ki...? Ben bu dünyada yaþamýyorum ki.Yani artýk yaþayan ölüyüm.Böyle geçecek ömrüm.Oysa sen güzelsin.Mutlu olmak senin de hakkýn. Haydi Gül üm sana daima mutluluklar diliyorum Gülümse olur mu? Gülümse caným."

Gül göz yaþlarý içinde "Hoþçakal" dedi. Geri dönüp tekrar baktý Ali ye...
Ali donmuþ gibiydi. Soðuk bir gülümseme vardý dudaklarýnda.
Anacýðý "Ah! Alim ah!" dedi. Yaktýn kýzý kendin gibi. Ne olurdu býrakmasaydýn."
"Anam kader böyle imiþ. Ne denir? Benim yanýmda da mutlu olmayacaktý biliyor musun? Bir tufan gelip geçti. Bir kasýrga yýkýp döktü her þeyimi, hayallerimi, umutlarýmý, gülümü kopardý dalýndan. Beni çevirdi mecnuna..Neolur üzülme sen.
Yürüdü daðlara doðru yanýnda karabaþýyla; kattý önüne sürüsünü.Kavalýnla içli içli SARIKIZ TÜRKÜSÜNÜ çalmaya baþladý.

Sosyal Medyada Paylaşın: