Geceyi üstüme devirip, çekilsinler yanýmdan, Hiç olmayanlar, olmamýþlar ve olmayacaklar... Ben, uykularýmda kendimi boðazlayýp atayým bir kenara, Sormasýnlar, Aþký bilmiyorum, Yanaklarýmý þamarlayýp uzaklaþan zaman, Þehirlere yabancýyým, Adýmlarýmý ezberleyen sokaklara, Ve tebessümden haberdar dudaklara, Kucaklaþtýkça, Kurcaladýkça daha derin dehlizlere açýlýyor kapýlarým. Ayný bitkin, ayný soðuk bir bedenden, buruk kelimeler, Kasvetli, buðulu gözlerimin unuttuðu renkler, Hiç mi yoktu geleceðime aralanmýþ bir perde, Hep mi hüküm sürer umutsuzluk, üzüntüler içeride, Hayallerin ömür boyu mahkûmiyeti, Sadece acýyý taþýyan þu ruhumda, Ölümlerin, kayýplarýn, terk ediliþin mevcudiyeti, Süslü, yapmacýk, gerçekten yoksun tavýrlarým, Varlýðýndan þüphe ettiðim yegâne parçam; Hep mi karanlýksýn be gönlüm? Sosyal Medyada Paylaşın:
Sefa Yıldırım Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.