Yazmakmış kaderim...

Gönlüm söylüyor ben yazýyorum
yazan ellerimin ne kabahati var
yazma artýk dedim kendi kendime
aktým yine sýðamadan bendime...

kalbim söylüyor ben yazýyorum
her bir harf ile his kuyusu kazýyorum
belki bir teselli bulabilirim seziyorum
lakin çoðunlukla kendimi üzüyorum...

Fýsýldýyor kulaðýma içimdeki cýlýz ses
gecemi gündüzümü sarýyor bu heves
bir yardým çaðrýsý dýþa dökülen esoes
yazmak ciðerlere dolan ýlýk bir nefes...

Kuþ olsaydým daldan dala uçardým
acýmasýz zalim avcýlardan kaçardým
þarkýlarýmla mutlu ederdim her kesimi
dinlemek isterlerdi Allah vergisi sesimi...

Bir at olsam bindirirdim insanlarý sýrtýma
götürürdüm gidecekleri yere dört nala
inek olsam süt verirdim tereyaðý yaparlardý
tavuk olsam her sabah folluða bakarlardý...

Güvercin olsaydým sevenim çok olurdu
ekmeðini simidini paylaþanlar olurdu
kanat çýrpýp takla atýnca gülerdi yüzleri
gökyüzüne çevrilirdi umut dolu gözleri...

Tarla olsam buðdaylarým biçilirdi
öðütülen unum deðirmene saçýlýrdý
teknede hamur yoðrulurdu unumdan
taze piþmiþ ekmekler çýkardý fýrýndan...

Her bir canlýnýn yaradýlýþ hikmeti var
sebepsiz yaratmaz Yaradan hiçbirisini
güzellik her þeyin içinden dýþýna parlar
canlýlar arasýnda görünmez bir bað var...

Düþünüyorum da verilecek neyim var
ne mücevherim ne de altýndan tacým var
benlik tükenen mum damlýyor azar azar
demek ki yazmakmýþ kaderim ölene kadar...



Gülhan Çeliktaþ


Sosyal Medyada Paylaşın: