Doðuþtan yetim kalmýþtý, yýllar önce, Aðladý durmadan, serpilip büyüdükçe. Kaderde gülmüyordu ona, Artýk o bir zavallýydý iþte.
Üstünde paramparça olmuþ elbiselerle, Sokak, sokak geziniyor, kimsesi yok niye. Kalbinde bir elem, ruhundaki fýrtýna ile, Yapayalnýz kaldý, çaresiz bir þekilde. ZALOÐLU Sosyal Medyada Paylaşın:
zaloğlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.