İSTANBUL EDALIM..

Bitmeyen çocuksu hasretimle

Duvara astýðým hayaline bakýyorum.

Gözlerin dokunuyor kalbime ansýzýn

Ve gülüþün; beni kendi içimde kaybeden..

Derken,

Parçalanmýþ senli anýlarýmla

Mor hüzünler geçiyor aheste aheste

Ruhumun riyakar tebessümlü sokaðýndan..

Badem gözlü bir çocuk dokunuyor yüreðime

Masum, hýçkýrýklarý düðüm düðüm ellerinde

ve gözlerinde koca bir “Sen…”
o körpe yüreðin

aðlayan gözlerindesin ey yar..!

Eyvah..!
sustun ya hani

beni bilinmez bir sýð kuytuya atýp

kilit vurdun ya yüreðine demirden

yýldýrýmlar düþürdün gönül çaðýma…

yýðýlýp kaldý umutlarým..

Senden kalan her harf derin bir yara

Kalbimin haritasýnda…

Bilmiyorsun oysa

Yine gülsen ah bir gülsen

Kuruyacak bütün gözyaþlarý ruhumun

Ýstanbul edalým…



Sosyal Medyada Paylaşın: