YAŞAMAKTAN YORULDUM
Alnýmdaki yazýnýn geçsin artýk karasý,
Bedenimdeki caný taþýmaktan yoruldum…
Kapansýn istiyorum yüreðimin yarasý,
Bu acýyla figaný yaþamaktan yoruldum…
Gönlümün yükü aðýr yoruyor her nefeste,
Kuþ misali çýrpýnýr kalbim sanki kafeste,
Zoru benle hayatýn bitmeyen bir ladeste,
Hep aklýmda bu aný yaþamaktan yoruldum…
Geçmiþin tutsaðýnda hayallere dalarak,
Mutsuzluktan beslenip yarýnýmdan çalarak,
Gelecekten umutsuz düne baðlý kalarak,
Hiç geçmeyen zamaný yaþamaktan yoruldum…
Hüzünle yýkanmayan göz mahrum hakikatten,
Þüphe yok yüreðimde zerrece sadakatten,
Zorlu,çetin yollarda bin türlü meþakkatten,
Fýrtýnayla boraný yaþamaktan yoruldum…
Bazý þeyler mühürlü getirilmiyor dile,
Ucu yok, bucaðý yok görmüyor gözüm bile,
Dünyanýn telaþýnda türlü endiþe ile,
Koskoca bir yalaný yaþamaktan yoruldum…
Derde müptela gönül ara vermez firesiz,
Ne vakit geçer diye sormuyorum süresiz,
Baþlangýçsýz sonlarýn menzilinde çaresiz,
Bitmek bilmez hicraný yaþamaktan yoruldum...
Seyyal Tanýr / 14.02.2022
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.