Odamý göz attým, Yolda, Ne kadar dert, kaygý varsa Ýçeriye doluþmuþ.
Göze çarpan Dertlerin, kaygýlarýn Þöyle bir kabasýný alýp sineme çektim. Baktým orada da pot durdu; Attým bugünün ortasýna...
Bugünü, Geçmiþ zamandan baþlayýp Geleceðe doðru kývrýlan Evimin önüne serilen bir yol bildim. Penceremden bu yeni güne bakýnca Dünden eser kalmamýþtý.
Attýklarým, Geçmiþ zamanda uzaklaþýrken Odamda, Anbean geleceðe kývrýlýyordum. Bir öksürük tuttu, Gözlerimi açamadým. Ah, þu yoldaki hummalý çalýþmalar... Üstelik pencerem de kýrýk, Yine giren girdi odama, Mani olamadým.
Bir an durdum, Sustum, Kalbimi bir dinginlik Bir hoþluk, Bir, bir huzur girdi; Gülümsedim. Odamdaki her bir nesneyi kabul ettim. Tuttum kaderimin ucundan Süpürebildiðim kadarýný süpürdüm. Geriye kalanlarý yine kabulüm. Sosyal Medyada Paylaşın:
Mesut Tütüncüler Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.