Günler yetmiyor artýk aklýmýzdakileri yazmaya... zaman somutlaþtý artýk güncelerimizde.
Karanlýðýn sevi asilliðinde düþlerimizin karabasanlaþmasýnda umutlarýn,unutulduðu bir yaþamda orada,o kýrýlma noktasýnda yalnýzlýðýn teðet geçtiði yerlerde bir yerlerde. anlamýný yitiren kelimelerde ve burjuva özentilerde kaybolmaya baþladý isteklerimiz
Yaþam,yýktý mantýðýmýzý ve puslu gecelerin kývrýmlarýna gömdük düþüncelerimizi gözler,aklýn aynasý olmaya baþladý ve buðulandý artýk hisler istekler,düþünceler ve kurgulanmýþ gelecekler... ki onlarla var olduðumuz söylenir ama kýyar mý acaba bize Tanrý
Zaman... gizledi kendi gizinde i mgeleri her þeye derman olduðunu sandýðýmýz derdin kendisi oldu ve ne zaman anlatmaya kalksam susuyor,yüreðime býrakýlmýþ imler...
Hasan Bilgin Sosyal Medyada Paylaşın:
umutveyasam Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.