Deli Senfonisi
omzun yorgun bir dað yamacý, çekilsem yýkýlacaksýn
düþlerin sönmüþ karanfil, bilincin aþka tutuklu, olmasam çýldýracaksýn düþer gecenin karmaþasýna saðanak duygular
aðlasam, döker yapraklarýný görkemli aðaçlar
ölsem, umutlar küser
olaðandýþý dediðin nedir ki! artýk her þey ilenmektir
alý, mavisi dökülmüþ sapsarý bir yel
güneþ gibi yalnýzým, evren denli yalnýzlýk
yosunlar baðladýðýnda sessizliðimi
bir yaðmursuz bulut muþum
oysa ne kadar da yok muþum
içine kanayan umutmuþum
kendimiz yaptýk, kendimiz taptýk
yeryüzüne sývanan balçýktan öte neyiz ki!
ey insan!..
sen duygularýnýn ve tutkularýnýn sürüngeni deðil misin?
de ki ona...
kafatasýnda taþýdýðýn kerhanedir, yüreðinden açýlýr kapýsý
kaç suçsuz can, kaç gelecek gömdün tarihin apýþarasýna
tarih seni kanýyor ýþýðýn ayýn arka yüzünde kaldý, anlasana
kim çizdi beni bu resmin en kuytu köþesine
gözyaþlarým senin olsun, aðlasana
müzik de sustu, son ihanetiydi yaþamýn
kýrýldý içimdeki resmin kýsraðý, beynimdeki deli senfonisi hey! yüreðime saplanan hýrçýn yabancý, içime yýldýrým gibi düþen siyah saçlý sanrý
içinden kaç yýlký geçti üþüdüðümüz ve unuttuðumuz sevdalarýn
seni ne zaman düþünsem karnýmýn ortasýnda yanardað,
sevmesem çeker miydim bunca acýyý, sabýr kangren oldu
yoksulum, yorgunum, ufkum sonsuza açýk, çýðlýklarla geçti üstümden karanlýklar
yýllar ve yýldýzlarla tükendim, damarlarýmda kan yerine karýncalar
üþüyen aðaç bedenim, çürüyen tomruk sýzýsý
dudaðýnda ürkek bir öpücük gibi duran ben’deyim
içimdeki kýrmýzý i mgeyi nereye koysam utanýr
gözyaþlarým yaðmur kokusudur topraklarýnda
kararýyor son ýþýklar, son bekleyiþ, son sesleniþ, son tükeniþ
bu þiire artýk ne eylül girebilir ne haziran
günleri öyle dövdük ki aþk olsun, acýmadan
eylül mora döndü haziran ebruli
sýrý dökülmüþ aynalardaki son mavi
içimin en yangýn yerinde çýlgýn krizantem
sen yoktun, kanlý gözyaþlarýmý sensiz dokudum
yeryüzünü sensiz okudum
utkusuzdun, erilimle beslendin
benim açlýðýmsa düþünümde
seni geçmiþten ve gelecekten söküp aldým
üstüme yýkýldý tarihin duvarý
ellerin artýk hýrçýn keklik sürüsü, külleri ateþe veren
tersine akan nehirler gibisin içimde
ilkelini özledim, cennetten kovulmadanki yabanýllýðýný
aslýnda düþsün, sancýlý bir düþüþsün
boþ bardak damlayý tanýmaz; ama dolusu taþýyamaz þiirler yazdým, þiirler yazdýn, þiirler yazdýk tapýnýr gibi tanrýya
kutsal gömlekler giydirdik "aþk" gibi, bütün sabahlara
kýzýl gülücüklü gül gözlüm, þiirler ki kirvesidir aþkýn
beni soðurmanýn telaþý mý þiirlerdeki
son tutsaklýðýndýr aþk senin, son kutsallýðýn
inatçý tanrýlara son boyun eðiþ
duygu denizimde pembe bir telaþsýn
yaðmursuz mor gök gürültüsü
aþk usumun neresine sýðýndý
kaç dizede üþüdüm, kaç dizede boðuldum bir bilsen
sen kal, ben sessizce gideyim bu þiirden Adnan Acar
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.