kuþlar mevzilenmiþti o gün gamze çukurunda
ha çekti çekecek bir tetikti gülüþün
nisan almýþtý takvim baharýn on yedisine
ha açtý açacak çiçekti yüzün
aklýndan geçenleri duruþundan
kalbinden geçenleri gözlerinden okumak
hele ki masa üzerine uzanan iki koldan sarýlýp
demir parmaklarla kenetlediðin elleri
çözmek ellerimle
ve buza kesilmeden o an
çözülmek denizinde
ne kadar zordu bilemezsin
sen zaten bütün bilinmezliklerin içinde karþýma çýkýp
beni bir yerden çýkarabilir umudumdun
umduðum gibi ol masamda
son uçta bulduðumdun
hani bir denizin ufkuna mil çekiyordu ya gözlerin
kýyýdan çok uzaklara
dalýp dalýp gidiyorum
her gün eþ batýmýnda..