HASTANE BAHÇESÝ Yusuf Yýlmaz Bir çýnar aðacý, Altýnda oturan soluk yüzler, Acý acý öten siren sesi, Azrail ile boðuþan canlar Ve Yüreðimde susmayan sýzýlar…
Hastane bahçesinde geceler, Uzun, yorgun ve bitiktir. Bir çocuðun çýðlýðý Karanlýðýn karnýný, Mavi bir býçak gibi delip geçer!
Daha kuþlar uyanmadan, Emer özgürlüðün kanýný bir yýlan. Saklar gözyaþlarýný, Beyaz önlüklü kelebekler. O þifa dolu mübarek elleriyle Okþar saçlarýný; Ýðne, ilaç, serum… Þefkatli bakýþlarý tebessümle çakýþýr. Ellerinde çareler saklýdýr; Koþar siren sesine hemen Hastane bahçesinden.
Sabah güneþi salkým saçak. Kuþlar uçar dalýndan. Hürriyetin sonsuz maviliðinde kaybolur Uykusuz, bitkin , umutsuz hayaller. Serin rüzgarlarýn savurduðu gül kurusu yapraklar. Ay ýþýðýnda gölgeler. Ve Yine bir siren sesi; Hastane bahçesinde bitmeyen geceler…
Sosyal Medyada Paylaşın:
yusuf yılmaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.