UYANDIRMAYIN

Yorgunum...
Tarifsiz hüzünler sardý benliðimi
Karmakarýþýk düþüncelerden arýnamýyor zihnim
Hâletiruhiyemi anlatmaya
Kelimeler yetmiyor,
Cümleler ise anlamsýz.

Hissizim...
Tüm bedenim felç olmuþ gibi
Olup bitenlere mânâ yükleyemiyorum
Her þey bomboþ, bir hiç þimdi
Ahrazým duymuyor, duyuramýyorum sesimi
Feri yok gözlerimin
Baktýðýmý göremez haldeyim
Güneþ mi söndü
Neden her yer karanlýk.

Dinmiyor yaðmur
Saklý kaldý güneþ
Hüzün yüklü bulutlarýn ardýnda
Aralanýp sýzmýyor ýþýk
Doðmuyor gökkuþaðý
Dokunamýyorum parmak uçlarýmla renklere
Hep siyahtan griye çalýyor yaþamýn rengi
Þimþekler çakýyor yüreðimin en derinlerinde
Yeni deðil bu fýrtýna maziden kalan
Yýkýk virandýr þimdi gönül
Nice zaman gelmez oldu bahar
Üþüyorum kuru bir dalým þimdi
Çiçek açmaz düþlerimde, yitiktir hayallerim
Bir an olsun doðmaz mý güneþ
Geçip giden onca ömürde.

Çaresizim...
Kapandý yollar, bir çýkýþ yok
Sabrým tükendi, savaþmaya mecalim yok
Yenik düþtüm hayata, paramparçayým
Kan revan içinde her yaným
Tutmaz oldu sargýlar
Ne bir söz, ne teselli kâr etmez
Þifa bulmaz ne ruhum ne bedenim
Yorgunum kapatýn gözlerimi
Dalsýn sonsuz uykuya
Ne olur beni uyandýrmayýn!

Hatice Olkuner
Sosyal Medyada Paylaşın: