ZAMAN TÜNELİ VE BEN

Zaman tüneli,
Hayatýmýn hikayesi:
Gözlerimi açtýðýmda,
Dünya büyük ev,
Minik ellerim,
Göremediðim ayaklarým,
Dokunduðum,
Ayaklarýmda hissettiðim,
Anneannemin ellerinden þekillenmiþ,
Yünden örme patik
Hayatýn merkezi.

Ruhum bedenime göz kýrparken,
Gözlerimden ayaklarýma geçen hayat,
Hayata dair en önemli heyecandý.

Bir de koþmak var.
Ahh koþmak,
Nelere kadirdin sen!
Rüzgarla yarýþmak,
Hatta çoþmak unutulmaz!
Anýlarým ve hikayelerim;
Zaman tünelindeki sevincim....

Geçmiþle gelecek arasý gidip geliyorum,
Bir yanda ektiðim tohumlar,
Diðer yanda koca koca çýnarlar...
Ne çok çeliþki var hayatýn içinde.
Çamurdan yaptýðým evler zaman tünelinin baþýnda dururken,
Yeni dünyadaki gökdelenler öyle soðuk!

Gözlerimde büyüttüðüm dünya korumuyor beni.
Dünya, gözlerimden küçükmüþ meðer.
Lakin yedi yaþýndaki gözlerim kadar masum deðilmiþ hiçbir þey.
Dünyalara sýðamadýk hiç bir þeyi .
Bir de;
Elmastan evler yapýyorlar gökdelenler içine.
Gökdelenler içinde evlerin ne iþi var?
Son günlerde galaksi deðiþtirmek hayalleri süslüyor.
Yetmez miydi dünya herkese ?
Midelerimiz küçük iken,
Neden gözlerimiz doyumsuz?

Yeni dünyayý yaþýyorken ben,
Zaman tünelimin baþýna özlem duyuyorum
Hani bir ev yapmýþtým ya!
Tam yedi yaþýnda,
Ýþte oraya...
Akranlarýmýn aksine büyümedim,
Büyümek de istemiyorum.
Köyümdeki eski evimde,
Tahta penceresinden;
Hani þu mavi renkli camdan;
Dokunuyorum yaðmurun altýnda,
Dedemin büyütmüþ olduðu,
Ýhtiyarlamýþ elma aðacýndaki kýrmýzýya....
Sosyal Medyada Paylaşın: