Ruhu hüzne bulanmýþ bir yetimin feryadýný haykýrýyorum bu gece. Ört üzerime sevgini, Ben çok yorgunum anne. Yüreðimden binlerce mýzrak gelip geçti. Sancýlý kaygýlar bölerken uykularýmý, Zifiri bir karanlýða boþalttým küfrün her rengini.. Ne yaptýysam olmadý; Yenilgim hiçbir cümleye sýðmadý. Bildiðim bülbüller karga, Kuruyan güller kasýrga olup, Kuþ misali uçup gittiler.
Sen gideli, ben hep maðlubum anne! Býrakýp gittiðin zaman içinde buluyorum çocukluðumu. Kollarýmda izi kalmýþ kimsesizliðimin, Sýrtýmdan vuran vurana anne! Þimdi düþlerim çiðnenmiþ, Hayallerim kor alevlerde, Öylece u/mutsuz yaþýyorum. Ne çok hýrpalandým Çok da örselendim Sanki; mühürlenmiþ bir kalbi taþýyorum. Ýstemez miydim dünyam gökkuþaðýna boyansýn. Ýstemez miydim kalbim her acýya dayansýn. Ama, göðümün tüm maviliklerini çaldýlar. Griye bulanmýþ gökyüzü; Bulutlar bile bana y/aðmýyor anne.
Acýmý sýðdýracak ne bir satýr kaldý gönül heybemde, Ne de kendimi yarýnlara taþýyacak güç bedenimde. Tümcelerim aðýr yaralý, Hislerime giydirecek cümlelerim k/ayýp Topyekün ölüyor içimde umutlar, Ve düþüyor dalýndan son yapraklar. Yorgunum, çok yorgun anne. Solgun ve ölgün!.. Hadi uyansana! Sevilmeye aç hücrelerime, Þefkatini katýk etsene, Düþtüðüm yerlerden beni kaldýrsana, Onarsana kanayan yüreðimi. Hasret figanlarý yumruklarken aklýmý, avare zihnime, ‘Bu da geçecek kýzým’ desene. Sema’yý kuþatan çýðlýðýma sükutu, Kalbime susmayý öðretsene; Üryan kalan ruhuma, Abý hayat sunsana anne.
Zaman, suspus sözlerimde. Aklýmýn çýkmazlarýnda yaðmur lekeleri, Hayat aðacým törpüleniyor gözlerimde. Her gün biraz daha azalýyorum. Yok oluyorum git gide! Ömür dediðin, kýsacýk bir eylem imiþ meðer. “Dilim sustu, yaram azdý, Kalbim kanadý, kalem yazdý.” Artýk; Yurtsuz bir mülteciyim bu evrende. Sessizce ölü/yorum; Katilimin iþlediði cinayetten haberi yok anne!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kevser BAYSAL Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.