Kaf Daðý’nýn zirvesinde bir ezgi, uþþaktan. Mevsimlerden güz; her bir týnýsý ayrýlýktan... Çamlarýndan dökülen bilmem kaç kozalaktan, Dalýnda yalnýz kalýp hasret çeken can benim.
Kaf Daðý’ nýn zirvesinde yaðan yaðmur, ifrat. Mevsimlerden kýþ; kardelenler açmýþ, bir fýtrat... Kaç asýrlýk bir ormana bakýyorum, heyhat; Kozalaðýmda üþüyüp titreyen can benim.
Kaf Daðý’ nýn zirvesinden inen akarsudur. Mevsimlerden ilkbahar, suyu billurumsudur. Abý hayat içen de kim; kurulan pusudur. Pusularý kýrýp güneþi gören can benim.
Kaf Daðý’nýn zirvesinde kalan çýplaklýktýr. Mevsimlerden yaz, iklimleri hep bozkýrlýktýr. Dalýmda ayný ezgi, týnýsý hasretliktir. Gölgesinde her mevsim vuslat çeken can benim. Sosyal Medyada Paylaşın:
Mesut Tütüncüler Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.