KİMSESİZLİĞİM

Bir þehrin ara sokaklarýn da kayboldu aslýnda kimsesizliðim..
Kendine iyi bak derken hüznümün matemine þahit oldu kaldýrým taþlarý..
Ve dönüp bakýnca arkama kimsesizliðim için aðladý sokak lambasý..
Koþar adým yürürken el açtý dizlerime çakýl taþlarý..
Kanadý dizlerim bir kez de ben aðladým kimsesizliðime..
Baþýmý kaldýrýp gökyüzüne baktým çiseledi yaðmur taneleri usulca yanaklarýma..
Ay yine ayný neþeyi yaþarken yýldýzlarla, topraðýn kokusu eþlik etti yalnýzlýðýma..
Bulutlara baktým, karaydi iþte yine kapkara olmuþ aðlýyordu oda..
Bir yýldýz kaydý..
Ay yine ayný güzellikte parliyordu..
Anladým ki onca yýldýzlarýn içinde yokluðunu bile hissetmemiþti..
Kucak açtým yaðmura..
Iliklerimi açarcasýna kucakladým..
Aðlarken bulutlar, ne güzel görünüyordu yüzü, topraðýn..
Ve avuç avuç attým topraðý kenara..
Kucakladým kimsesizliðimi gömdüm topraða .
Ne zaman yaðmur yaðsa kimsesizliðim gelir aklýma..
Ne zaman yaðmur toprakla buluþsa kimsesizliðimin kokusu sýzlar burnum da..

Sosyal Medyada Paylaşın: