Eskiden varmýþ... Nesiller önce.... Bazen insanlar beni delirtip fikrim insanlýktan çýktýðýnda sýzlýyor kuyruðumun yeri, Bir ince ciyaklýyorum biri kuyruðuma basýp ezmiþ gibi... Ama çok olmuyor þükür, Arkama baka baka yürüyorum. "Muhteþem-si" varlýðýmla heybetle gülümsüyorum. canýna okuduðum-canýma okuyan dünyaya karþý. Bu yüzden yazýlý-yazýsýz, tabii ki edepsiz ve hayasýz, olabildiðince normal tüm belalar vuruyor alnýmýn çatýsýndan Sendeliyorum, Düþüyorum. Bacaðým seðiriyor. Nefesim kalbime fazla geliyor. Ama düþürmüyorum kuyruðumu, Ben yatay, o dik ölüyor. Bence, kötücül canavarlar bilmiyor beni bu dünyadan silmeyi. Beni alnýmdan, kalbimden deðil Kuyruðumdan vurmalýlar.
05.01.2022
Sosyal Medyada Paylaşın:
SERPİL ŞEN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.