Ýnan ki bu saatte saçmalamayacaðým.
Lütfen dinler misin beni?
Sana söz,
lafý uzatmayacaðým!
Bilmeni isterim ki,
þu anda ne yaptýðým,
nasýl yaþadýðým hiç mi hiç önemli deðil.
Sadece ne düþündüðümü bil yeter.
Son zamanlarda ben,
acýyý da,
mutluluðu da,
hakkýný vererek yaþýyorum.
Gülüþünü ayet gibi bilip,
Tanrý’nýn dili gibi diyenleri,
utandýrmadan,
doya doya gülüyorum yalnýzlýðýma.
Aðladýðýmda,
yer yerinden oynuyor.
Adeta Nuh’un tufaný oldu sanýrsýn.
Sevince mi?
Bilirsin beni.
Koþulsuz, beklentisiz severim hayalini.
Sevgi emektir diyenleri de
alnýndan öpüyorum.
Ve
Emeksiz,
özensiz,
öznesiz sevenleri de anlamýyorum.
Güçlü göründüðümü de bilirim.
Öyleyim de zaten.
Ama ben de düþü/rülü/yorum bazen.
Sonra mý?
Sonra,
kollarýmdan tutup da kaldýrýyorum kendimi.
Acýyan yerlerimi onarýp
öpüyorum gizlice.
Sonra devam ediyorum
yaþamaya,
yazmaya,
yazarak yanmaya.
Çünkü en çok da
yazarken anlýyorum yaþadýðýmý.
Neden mi?
Çünkü seninle konuþurken unutuyorum söyleyeceklerimi.
Bu yüzden yazarak anlatýyorum kendimi.
Telefonda
tartýþtýðýmýz anlarda bile seni çok,
ama çok sevdiðimi söyleyemiyorum.
Ýþte bu halime çok kýzýyorum.
Þimdi yanýmda yoksun ya,
seni çok özlüyorum!
Belki bu saatlerde yemekler hazýrlýyorsun
Belki de kanepede uyumak üzresin.
Huzurun yerinde olsun kadýným.
Biliyorum sabaha yine sensizliðe uyanacaðým!
Ve yine de seni çok,
ve hep seveceðim.
Yeni bir güne yeni umutlarla uyan kadýným.
Efkan ÖTGÜN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.