GÜL YAĞMURU

Yükseliyorum ben, düþmedim aþka,
Yanýmda olsaydýn son defa keþke,
Ayaðým düþerken bir garip köþke;

Bakamaz olmuþtum, düne, yarýna,
Tutuldum ansýzýn gül yaðmuruna...

Ben gergef yerine sevda iþledim,
Ne yana döndüysem seni düþledim,
Çýkýp yücelere þeytan taþladým;

Seni incitir de, üzerler diye,
Bak getirdim beyaz güller hediye.

Ne yükün var ise, yükle çekerim,
Senin için dað baþýna çýkarým,
Gökte þimþek olur ansýz çakarým;

Sen istersen toprak yolun olurum,
Düþerken dayaðýn, dalýn olurum.

Benim için vefa bir semt deðil ki,
Ben kurnazlýk bilmem, deðilim tilki,
Sayýyla iþim yok, bilmem, bir, iki;

Kýrk yýl tanýmadýn, þu anda taný,
Kucakladým senin için zamaný.

Ay dedikçe, ay öpüyor alnýmdan,
Bir hale döndüm ki, yenmez tadýndan,
Hiç eser kalmadý bil, inadýmdan;

Keçileri saldým daða gittiler,
Ýnanmazsýn asla dönmeyecekler...

Bir defa yürekten sana yar dedim,
Geldim, senin için, bu diyar dedim,
Ahde vefa için kardým, eridim;

Döndüm en sonunda güne yüzümü,
Senin için son kez çaldým sazýmý.



Hayrettin YAZICI



"Þu daðlarýn yükseðine varsalar,
Lale, sümbül, mor menevþe derseler"












Sosyal Medyada Paylaşın: