Bir ayrýlýk þarkýsý vurdu içimi
boynumu bükercesine
ne gülüþler gülüþ... ne de anýlar
yarýnlara yalnýzlýkla girercesine.
Yalnýz yarýnlar mý yalnýz kaldý
yoksa yarýnlar mý benden ýraksadý.
Bir ayrýlýk rüzgarý figanlarda
teller susunca dolanýr durur
çaresizliðin üstüne üstüne
sonra bir avuç acý akþamý
yalnýzlýðýn kucaðýnda bekler
geceden korkan çocuk gibi
sabahý özler.
Yalnýz beden mi yalnýz kalan
ya bedende kalanlar.
Çökmüþ bir yaþamýn altýnda kalmýþ gibiyim
karanlýk...çýkmazlýk...
anladým ki
her ölüm yalnýzlýk.
Uzun yýllarýn yorgunluðu ile
bu yalnýzlýk beni de alýp götürürken
yavaþ yavaþ yaklaþýyorum
sana doðru yürürken.
Bahri GÜVEN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.