DİL YARASI...

Güzel söze hasret kaldý dilimiz,
Mecliste bâdire, sokakta dâva.
Bu gidiþle neye varýr halimiz?
Zehirleyen nerde, kimdedir devâ?
Sis indi göklerden, kesildi hava.

Gönlümüzden güzel duygu silindi,
Kanlý, kinli olduk yârla, yârenle.
Çok sýrrýmýz söylemeden bilindi,
Pek çabuk kaynaþtýk þeyhle, erenle,
Dikeni bir tuttuk gülü verenle.

Herþeyde kem niyet aradýk durduk,
Kiþisel ameller ortada kaldý.
Oysa kalptekini dýþarý vurduk;
Aynaya bakarak tek "ben" i gördük,
Hülasa aldandýk, biz bize kördük.

Balýk baþtan koktu, anlayamadýk;
El’i suçlamakla geçti ömrümüz.
Gönülde güzele yer bulamadýk,
Bilsen ne zehirler içti ömrümüz,
En sonunda, dili seçti gönlümüz...

Fatih-ÝST.
Enver Özçaðlayan



Sosyal Medyada Paylaşın: