MECALİM YOK
MECALÝM YOK
Kaybettim ben kendimi puslu yýllar içimde
Ne yönüm ne yolumu bulmaya mecalim yok
Nasýl geçti bu ömür farklý farklý biçimde
Sýrtýmý yasladýðým dað gibi ricalim yok
Lastikten pabuçlarým parça parça dökülür
Yapýþtýrýrdý anam yüreðimi bilmezdi
Kazaðýmýn kollarý lime lime sökülür
Yoksulluðun elinden benim yüzüm gülmezdi
Kendimi çýkmaz yolda birdenbire yitirdim
Kör karanlýk kuyuya daldým bir umut için
Kendi özümü silip ben kendimi bitirdim
Gülüp eðlenmek neymiþ geçin bunlarý geçin
Yüklendim varý yoðu güldüreyim diyerek
Unuttum ben kendimi arayýp bulamadým
Gâhi kuru bir ekmek gâh soðaný yiyerek
Özüme lâzým diye huzuru alamadým
Bir tel çeksen gönlümden bu kýrk yamanýn kýrký
Ýler tutar yaný yok dökülüp kalýr yere
Bundan böyle giydirsen saf ipek samur kürkü
Isýnmaz hiç yüreðim olmaz derdime çare
Gören duyan var mýdýr ben kimim ben nerdeyim
Yaþamadan ölmüþüm kefenim biçen gelsin
Çýrpýnýp da dururum bir garip seherdeyim
Dostluðun þerbetini gönülden içen gelsin
KARDELEN(Ayrýkotu)
16.12.2021
Tülay Sarýcabaðlý Þimþek
Dinar/Afyonkarahisar
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.