yaþam çok basitti aðýr görüntüleriydik gemlenmiþ dürtülerin var idik varlýðýmýzdan habersiz öfkelenirdik tezce çoðu isyankardýk ölüsü gibiydik pembecik umutlarýn
tohumu henüz atýlmýþ kýraç susuz ve yanýk kokan topraðýn umut toplayýcýsý tarla kuþlarý kadar
’geleceðiz’ diyorduk hep bir gün ’geleceðiz’ derin ve sessiz bir yerlerden siz ’önemsiz’ çocuklara
varlýk gibi yokluk gibi
ne öfke ne sevgiydi istencimiz bilmediðimiz yerlere dualar ettik dinlediler yarasalarý maðaralarýn dinlediler oyuklarý aðlama duvarlarýnýn olimpos’lardaki tanrýlarýn durgun suratlarý anlamsýz ve gereksiz sus pus oldu dilenciliðimiz
geldiler de nazlý nazlý bir fasýl
çýkageldiler bir yerlerden umutlarýmýz kadardýlar isyanlarýmýz kadardýlar sandýlar da yendiler her bir þeyi
bittiler gittiler yok oldular sandýk yoksunluk yokluk
aynýydý yine her þey eðitmenleriydiler evrenin onlar ki kavuþmak istediler yokluðun son yaðmurlarýna
yeniden üzerlerine yaðdýlar yaðdýlar ve yoksulca aðdýlar biteviye çocuklar...
Sosyal Medyada Paylaşın:
mehmet necip özmen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.