KIŞ HAZZI...
Ne gül kaldý, ne diken; kýþý vurdu mevsimin,
Semânýn rengi döndü; karardý gök, hem zemin.
Karda kaymanýn zevki, fakire meþakkattir,
"Bu da geçer" desek de; baharýndan kim emin?
Nice mevsim yaþadýk, nice karakýþ gördük,
Kýþlar acý getirdi, öldük öldük dirildik.
Odun, kömür, gaz, soba; yedi bitirdi bizi,
Uludað’da kar yandý, biz kediye çul ördük.
Doðuda yol kapanýr okula varmak için,
Kader midir, zaaf mý; acý çekeriz niçin?
Irmaklar sele döner, yýkýlýr hâne, mekân,
Kuþlar çatý ararlar karda donmamak için.
Yükseklerden uçanlar görmezler halimizi,
Fatura zamlarýyla yürütür gemimizi.
Artýk gelen kýþlarý parklarda da yaþarýz,
Milletin bahçeleri ýsýtýr hepimizi.
Yine bir kýþ böylece dayandý kapýmýza,
Kiminde var, kimde yok; bakmýyor çoða, aza.
Yardýmlaþýn, bölüþün, veren el hayýrlýdýr;
Verdiðin kadarýyla ulaþ içinde hazza...
18.11.2018
Fatih-ÝST.
Enver Özçaðlayan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.