Sana baktým, Göz bebeklerin daha bir parlak Yüreðin, sanki daha bir heyecan doluydu. Çehrenden bir þafaða bakýyorum sanmýþtým.
Ben de heyecanlandým. Ýçimden bir yusufçuk uçtu, Yol aldý sana doðru. Hafifçe, Gönlünün en güzel yerine kondu. Bundan olsa gerek bende iz býrakmalarýn...
Neden? Sebep? Sonuç?
Soru sorma! Anlatsam ifadesi yok... Ýlham sanma! Kaynaðý herhangi bir pýnarý yok... Sebep arama! Çünkü yok; bir neticesi de yok...
O an Bir düþü tutundum; O düþte Yalnýz bizi sarýldým.
Tutuyorduk elimizi, Tutuyorduk elinden Eþin, Dostun, Akrabanýn...
Ezmiyorduk Bir çiçeði, Taze otu, Bir karýncayý, Tanýyorduk topraðý Gözlerimiz yere okþuyordu yani.
Ne olacak diyorlar Nifak sokmaya çalýþýyorlardý aramýzý, Bozmuyorduk biz niyeti. Çünkü Vazgeçtiðimizde, Yýldýðýmýzda, Hatýrlatan biri olduðunu biliyorduk. Bir rehber Yol gösterici...
Beþeriydik; Bizi yaðdýran, Yaðmurlarýný Dindirirdi bir gün; Bulutlarýmýz daðýlýrdý aniden, Her gönül hanesi Ferini tek tek örterdi bir vakit... Olsun, Korkmuyorduk biz.
Bulutumuzun ardýndan Bir güneþ doðacak, Düþtüðümüz gönüllerden, Bir aþk serpilecek, Serpilenler Yeþerip, Büyüyüp, Çoðalýp bir orman olacaktý.
Selâmetle kalýnýz, Saygýlarýmla... Sosyal Medyada Paylaşın:
Mesut Tütüncüler Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.