Vadi Parktayým yine; gücüle çýktým evden. Hava birden buz kesti, yüzümü þöyle sürdü. Gidince mahmurluðum, kendime geldim tezden. Aðaçlar, otlar, taþlar her ne varsa ön gördü.
Tan yeri bir aðarsa, seher hala sürüyor. Yaðmurun kokusu var, ýslaktý kaldýrýmlar. Bugünüm farklý olsa, dünden kopya deriyor. Alýþýlmýþ sahne; monotonca çýkarýmlar...
Tutmuþ köþe baþýný yine it sürüleri Ele baþý ürürken hükmünü mü sürüyor? Böylece geçtim gittim; içimde dürtüleri... Soðuktan mýydý bilmem, yol yokuþlar seriyor.
Bilen bilir bu parký, sarýdýr lambalarý. Oldum olasý bu renk bana hep kasvet verir. Yaklaþýyor bir gölge, göründü torbalarý. Bildim; bizim bisikletli, genç de sayýlýr zahir.
Sanýrým o da her gün iþe böyle gidiyor. Muhabbete dalýnca trene bak geç kaldýk. Saatime bakayým; o, on yedi geçiyor. Neyse ki zaman da var; Allahaýsmarladýk. Sosyal Medyada Paylaşın:
Mesut Tütüncüler Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.