SEN YOKKEN Sen yokken ben Zamana yenik düþtüm Göçmen kuþlarý izledim balkondan Hüzün düþmüþ topraða Hiç konuþmadým çiçeklerle Hiç inmedim aþaðýya
Sen yokken ben Yaðan yaðmurlarý izledim pencereden Islak kaldýrýmlarda koþan insanlar gördüm Uzun saçlarý sana benzeyen Sensiz bir kahve yaptým kendime Buram buram kokusunda sen Duman duman nefesinde sen
Sen yokken ben Yalnýzlýðý,sensizliði sevmedim Sakallarým uzamýþ hiç týraþ olmadým Hiç dokunaklý þarkýlar dinlemedim Hiç þiir yazmadým,hiç kitap okumadým
Sen yokken ben Katran gecelerde Dokunsalar aðlarým Belli belirsiz sözler söylerim duvarlara Kimseler duymaz,kimseler anlamaz Ýçin için kahrolurum
Sen yokken ben Bir hiçim bunu anladým Bir tüy gibi rüzðarlarda sallanan Bir çýð gibi güneþte kaybolan Ve sen yokken ben Bir hiçim bunu anladým
Sosyal Medyada Paylaşın:
Tuğsat İSPİR Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.