Evvel zaman içinde, çok, çok önceleri Söz, alýnmýþ verilmiþ; yok, yok günceleri Yaradan’ýn indinde; dünyaya gelmeden Söz, yazýlmýþ çizilmiþ; hayayý bilmeden...
Bu nasýl söz; bilseydim, sözümü unuttum. Nasýl bilmem; deseydim her sözümü tuttum. Diyemem, diyemedim; kuruttum gülümü Kýrýldý yapamadým; zor tuttum gönlümü
Ýþte o vakit bir tin gönlüme meyletti. Kýsa ömrüm pek çetin, ömürler nakþetti. Ýlmek ilmek iþlemiþ (göz) nurunun nurunu Söksen olmaz; çekilmiþ (söz) kalenin surunu
Fethetti her bir cana, seher çekilmeden Hüthütüm Süleyman’a haberim salmadan Dedim ya evvelinde; çok, çok önceleri Yaradan’ýn indinde; yok, yok günceleri...
Yürek yangýn yeriydi, ateþi kim koydu. Bu gözün son feriydi, can þu ömrü doydu. Yerde koyma sözümü, vuslat at kalbimi. Ya da vur, vur yüzümü; al benden ahdimi.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mesut Tütüncüler Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.