hýzla ufka düþüyordu güneþ son kýzýllýðý kan aðlýyordu doðanýn da kalbi var lisaný hal ile bakar yakýnlarýmýzýn vefatý bir bir çekilirken aramýzdan kazýlan her kabrin dili göklere çýkýyordu her vefat güz rüzgarlarýydý aldý yüzlerimizdeki sevinci hiç bir þey eskisi gibi deðildi gök güneþsiz yer dilsiz gece yýldýzsýz acýlar kovalýyordu her birimizi herkesin bir yakýný vardý acýsýyla baþ baþa gün batýmlarýnda her akþam her gece yaþardý içimizdeki boþluk çöl kadar her þey her þey ne güzeldi kaybettiklerimiz hayattayken þah damarýmýzdý kaybettiklerimiz her geliþimde elimden tutar anýlar karþýmýzda sevdiklerimizle evlerimiz bir zamanlar mutlu sevinçli bahçelerimizle hayat güzeldi her vefat haberi gözyaþý acý býraktý büyüklerimizin boþluðu duruyor yýldönümleri bize bakýyor ..
Mustafa kaya 27.11.2021
Sosyal Medyada Paylaşın:
e.mustafa kaya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.